Dear beautiful,

Ja, ik noemde je mooi, omdat je dat bent. Die littekens zijn het bewijs van het vuur dat je hebt doorstaan – en je staat hier vandaag nog. Maar je bent zoveel meer dan mooi. Je bent sterk, je bent moedig, je bent veerkrachtig en je bent geliefd. Ik weet dat je je waarschijnlijk geen van deze dingen nu voelt, omdat je probeert de rotzooi op te ruimen die je net hebt gemaakt. Maar ik wil dat je weet dat ik om je geef, dat je liefde, zorg, steun en hulp waard bent. Wie je ook bent of wat je ook gedaan hebt, je verdient hulp, steun en liefde.

Voel je niet beschaamd of schuldig over je wonden en littekens. Ik weet dat het moeilijk is om die constante herinnering te zien aan wat je hebt gedaan, elke keer als je naar je huid kijkt, maar die littekens zijn het bewijs dat je je best doet. Je gaf toe, maar je gaf niet op. Ik wil dat je dat onthoudt. Die drang was overweldigend en je probeerde er tegen te vechten, maar uiteindelijk overweldigde het je en gaf je toe. Maar je probeerde er nog steeds tegen te vechten, omdat je een vechter bent. Ik weet dat je een vechter bent, want je brengt elk moment door met een eindeloze oorlog woedend in je hoofd, en je bent er nog steeds. Daar is echte kracht voor nodig, en jij bent zoveel sterker dan je ooit zou kunnen weten. Die wonden zijn je littekens van de strijd. Ze zijn het bewijs dat je door het vuur bent gegaan en er toch levend uit bent gekomen. Ze zijn het bewijs dat je vocht met alles wat je had, zelfs toen je voelde alsof je niets had. Zij zijn het bewijs dat er altijd hoop is, zelfs als je het niet kunt zien. Ik daag je uit om zelfs trots te zijn op je littekens, want ze zijn een deel van je verhaal, en dat verhaal is nog niet voorbij.

Ik wil iets duidelijk maken. Ik moedig snijden niet aan. Ik wil niet dat je snijdt. Sterker nog, ik geef je hier zelfs een lijst met 99 gezonde copingvaardigheden die je kunt proberen in plaats van te snijden.

Maar ik erken nog steeds dat je soms, hoe hard je het ook probeert, jezelf er niet van kunt weerhouden om het te doen. Ik weet dat de drang echt is, en ik weet dat je jezelf niet echt pijn wilt doen, maar soms zie je geen andere manier om ermee om te gaan. Ik ben niet boos op je of teleurgesteld in je. Ik weet dat het moeilijk is, en ik ben trots op je dat je je best doet.

Het is OK om pijn te hebben. Het is oké om te huilen. Het is oké om te breken. Wat je voelt is echt en het is geldig. Andere mensen voelen hoe jij je voelt. Andere mensen begrijpen je. Je hoeft je niet anders voor te doen dan je bent. Niemand verwacht dat je de hele tijd sterk bent. Niemand verwacht perfectie van je, dus waarom wil je dat wel van jezelf?

Ik zie dat mijn boodschap verwarrend overkomt, maar ik denk dat wat ik eigenlijk wil zeggen, neerkomt op twee simpele woorden. Ik denk dat ik probeer te zeggen dat: Het is oké. Je littekens zijn oké. Je bent geen slecht persoon. Je bent geen freak. Je hebt niets verkeerds gedaan. Niemand heeft een reden om boos op je te zijn. Je bent geen mislukking. Ik denk dat ik probeer te zeggen dat je ongelooflijk bent. Ik ben trots op hoe ver je het hebt geschopt. Ik ben trots op het feit dat je niet opgeeft. Ik denk dat ik probeer te zeggen dat je geliefd bent. Al die kilometers ver weg, van een gezicht dat je nog nooit hebt gezien… Het is oké. Je bent ongelooflijk. Ik hou van je. Mijn grootste wens is dat je gewoon van jezelf kunt houden.

Blijf sterk,
Christa