Amiodaron is een jodiumhoudend benzofuraanderivaat met erkende antiaritmische activiteit bij de mens. Tot dusver is het farmacokinetisch gedrag ervan nog niet op bevredigende wijze gekarakteriseerd. Specifieke en gevoelige hogedrukvloeistofchromatografische methoden zijn pas onlangs beschikbaar gekomen en dit verklaart ten dele de schaarste aan farmacokinetische gegevens over het geneesmiddel. Uit de beschikbare gegevens blijkt dat de absorptie van amiodaron na orale toediening onregelmatig en onvoorspelbaar is; de orale biologische beschikbaarheid varieert van 22 tot 86%. Het geneesmiddel wordt grotendeels door metabolisme geëlimineerd; minder dan 1% van de dosis wordt onveranderd in de urine uitgescheiden. Biliaire excretie kan een rol spelen in de totale eliminatie van het geneesmiddel. Desethyl-amiodaron is de enige metaboliet die positief is geïdentificeerd in het plasma van patiënten die met amiodaron worden behandeld; er zijn geen gegevens beschikbaar over de mogelijke farmacologische activiteit ervan. Aangezien het een zeer lipofiel geneesmiddel is, wordt amiodaron op grote schaal in de weefsels gedistribueerd. Vetweefsel en skeletspieren accumuleren grote hoeveelheden van het geneesmiddel tijdens een langdurige behandeling. De verhouding myocard/plasma van amiodaron is zowel bij de mens als bij dieren hoog; de piekconcentraties in het myocard worden bereikt binnen een half uur na toediening van een intraveneuze bolus aan honden. Bij de mens is overdracht van amiodaron via de placenta aangetoond, terwijl het bloedprofiel niet verandert door dialysebehandeling. De in vitro eiwitbinding van amiodaron bedraagt 96,3 +/- 0,6%. De plasmahalfwaardetijd van amiodaron na eenmalige toediening van een dosis bedraagt naar verluidt 3,2 tot 79,7 uur. Na het staken van een langdurige behandeling met amiodaron bedraagt de halfwaardetijd echter tot 100 dagen. De totale lichaamsklaring varieert van 0,10 tot 0,77 L/min na intraveneuze toediening van één dosis, en het schijnbare verdelingsvolume varieert van 0,9 tot 148 L/kg. De dispositiekinetiek van amiodaron bij patiënten met hartritmestoornissen verschilt niet van die bij gezonde vrijwilligers. De mogelijke effecten van lever- en hartfalen op de kinetiek van het geneesmiddel zijn echter niet onderzocht. Amiodaron versterkt het anticoagulerende effect van warfarine, waarschijnlijk door remming van het metabolisme. Stijgingen van de steady-state concentraties van digoxine, samen met het optreden van tekenen van digitalisvergiftiging, zijn gerapporteerd wanneer amiodaron werd toegediend aan patiënten die langdurig met digoxine werden behandeld. Er is ook een wisselwerking aangetoond tussen amiodaron en andere antiaritmica, zoals kinidine en procaïnamide. De werkingstijd van amiodaron na één intraveneuze dosis varieert tussen 1 en 30 minuten en de werkingsduur tussen 1 en 3 uur.(ABSTRACT VERTROUWELIJK TOT 400 WOORDEN)