Om op de top van Cerro Chirripo, Costa Rica’s hoogste top van 12.530 voet, te staan en de zon te zien opkomen boven de Atlantische Oceaan, zo’n 50 mijl verderop, moet je er eerst in slagen om in het donker wakker te worden. Vier uur ’s morgens is goed, half vier is nog beter. Op dat uur zijn de stenen vloeren van Base Crestones, een milieuonderzoeksstation dat elke nacht tot 60 backpackers in zijn extra slaapzalen laat slapen, koud genoeg om je voeten door twee paar wollen sokken te laten bevriezen. Er is een goede reden voor de bijnaam van het onverwarmde station: de Koelkast. Hier, op 11.200 voet, kan midden juni net zo goed midden winter zijn.

De eerste oostelijke gloed van zonsopgang is nog twee uur weg, maar de top van Chirripo ligt twee mijl ver en meer dan 1.000 voet hoog. Nu is een goed moment om een hoofdlamp te zoeken en te beginnen met het buigen van het stijve leer van uw wandelschoenen.

De bergen van de Talamanca Range lopen als zoveel wervels over de lengte van Costa Rica, van noordwest naar zuidoost, en op een heldere ochtend scheuren hun toppen door het zachte weefsel van de laaghangende wolken die zich vormen boven de ondoordringbare bossen van het binnenland. Het uitzicht vanaf hier – in het oosten, de Atlantische Oceaan; in het westen, de Stille Oceaan – is ontzagwekkend in zijn totaliteit. Kijk naar het zuiden: Dat is Panama.

Er zijn genoeg sensaties te beleven in Costa Rica, een land dat aantoonbaar eco-toerisme heeft uitgevonden als een vorm van duurzame economische ontwikkeling. Maar voor alle jungle zip-lining, wild-water peddelen en quetzal-spotting dat de avontuurlijke reiziger te wachten staat, zijn er weinig momenten zo subliem als staan op de hoogten, wind-wipped en bleary-eyed, wachtend op de dag om te breken. (Zelfs Thoreau, diep geschokt door zijn beklimming in 1846 van de berg Katahdin in Maine, begreep dit: “De toppen van de bergen behoren tot de onvoltooide delen van de aardbol. . . . Alleen durfallen en onbeschaamden gaan er misschien heen.”)

Toch is Cerro Chirripo nauwelijks ontoegankelijk. Zelfs voor de meest gehaaide wandelaar zijn een beetje planning en een warme slaapzak de enige benodigdheden. Oh, en een horloge met drie alarmen – hoe meer schokken, hoe beter.

De bus van San Isidro del General, een regionale zetel op de Inter-Amerikaanse snelweg, naar San Gerardo de Rivas, aan de voet van Chirripo National Park, vertrekt dagelijks om 6:30 uur vanaf de centrale markt. De 13 mijl lange weg naar San Gerardo wordt al snel een aaneenschakeling van diepe sporen en kuilen die aan elkaar worden genaaid door af en toe een stukje onverhard grind. Parallel aan de Rio Chirripo Pacifico door stukken ongerepte jungle, is de rit, als je wakker kunt blijven, spectaculair.

Mijn partner, Caitlyn Olson, en ik vallen allebei in slaap. De buschauffeur staat stationair buiten het rangerstation van het park een mijl ten zuiden van de stad, en blaft zachtjes naar ons in de achteruitkijkspiegel totdat we uit de achterdeur klauteren, onze rugzakken slepend.

Het ministerie van Milieu en Energie houdt toezicht op alle parken en reservaten van Costa Rica – meer dan 25 procent van het land is beschermd – en past zijn eigen eigen eigenaardige bureaucratie toe op vergunningen binnen Chirripo National Park. In het droge seizoen, van december tot mei, is het aangeraden om tot 12 weken op voorhand te reserveren. Dit houdt in dat u geld moet overmaken naar een Costa Ricaanse bankrekening. Het is gemakkelijker om ’s morgens vroeg bij het kantoor van het agentschap in San Gerardo te verschijnen en een van de vergunningen te claimen die het eerst komt, het eerst wordt gereserveerd. (Er is geen regenseizoen in Costa Rica, volgens de toerisme-boosters, alleen een “groen seizoen,” maar zelfs dan is een vergunning gemakkelijk te krijgen.)

Een eenzame parkbeambte begroet ons bij de poort, alsof hij gehaast gekleed is. Hij wrijft de slaap uit zijn ogen terwijl hij ons papierwerk invult. Voor $10 per dag, plus $15 per nacht voor onderdak op het station, zo goedkoop als een hostel, is het park onze speeltuin.

San Gerardo zelf is een buitenpost van slechts 305 ticos, zoals Costa Ricanen zichzelf noemen. In het centrum zijn de vier bekende punten van elke Costa Ricaanse stad – een kerk, een school, een bar, een voetbalveld. De kerk is oker- en koperkleurig, de twee-kamer school paars. De Roca Dura, waar ingeblikt bier wordt geserveerd, blijft open zolang er iemand betaalt. De pulperia, of algemene winkel, heeft een lange bank onder zijn luifel, waar je kunt zitten en kijken naar schoolkinderen in ongestreken uniformen die futbol spelen.

De velden die zich ontvouwen over de lage schouders van de Talamanca zijn gewijd aan koffie, melkkoeien en zelfvoorzienende landbouw. Op de weg naar het park is de kans groter dat je een pakpaard beladen met melkbussen tegenkomt dan iets gemotoriseerds. Twee keer per maand komt er een dokter langs.

Voorbij een handvol familieherbergen, orchideeëntuinen en warmwaterbaden, slingert de verwassen weg omhoog naar de uitlopers, splitst zich een paar keer en houdt dan op. Van hieruit is het 15 km naar het Crestones onderzoeksstation. Acht kilometer is niet veel – maar de daarbij behorende stijging van 700 meter is dat wel. De echt goed gecafineerde wandelaar zal de klim maken op dezelfde dag dat ze aankomt in San Gerardo; voor alle anderen wacht er een bed in de stad.

Casa Mariposa, gerund door de onuitsprekelijk rustige Jill en John Titan, is geschilderd in de grillige pastels van de vleugels van een vlinder en gebouwd in een rotspartij. Het lage A-frame voelt aan als het type huis waar Peter Pan’s Lost Boys zich zouden kunnen terugtrekken: bamboe plafonds, ramen gesneden waar ze maar passen, hangmatten opgehangen aan de achterkant.

De 40-iets Amerikaanse transplantanten kochten het gastenverblijf drie jaar geleden, nadat ze per ongeluk in San Gerardo terecht waren gekomen. “Het gebied deed ons veel denken aan de Pacific Northwest, waar we vandaan komen,” zegt John. Wonen aan de poort van een nationaal park is ook niet zo ruig. “Het landschap daar lijkt op een mix van Arizona en de Noordpool. Het is heel anders dan de rest van Costa Rica.”

Minstens de helft van hun gasten komt om Chirripo te beklimmen, dus de Titanen spelen ook outfitters, door overtollige uitrusting op te slaan voor degenen die in het park zijn, warme lagen uit te lenen en kaarten te tekenen voor dagwandelingen in het nabijgelegen Cloudbridge Reserve.

En voor de modderige en de vermoeide, op hun weg naar beneden en uit het park, Casa Mariposa’s traagschuim matrassen, stenen bad en koelkast gevuld met Imperials zijn welkome aanraders.

De route omhoog Chirripo begint net buiten Casa Mariposa’s deur, en in de pre-dawn koele, Caitlyn en ik schouder onze rugzakken – slaapzakken, butaan kachel, drie dagen ‘waarde van voedsel – en beginnen te klimmen. Elke kilometer is bewegwijzerd en krijgt een naam, en in het begin gaan ze snel voorbij – “De Apen,” “De Eiken,” “De Mooie Vlakte.” Door het nevelwoud volgt het pad een hoge bergkam, met uitzichten die aan beide kanten wegvallen. In de dikke schaduw van het bladerdak ruikt de bosbodem naar varens en natte aarde. Halverwege rusten we uit op de veranda van een verlaten rangerpost en drinken uit een bron.

Verscheidene kilometers lang spelen we haasje-over met een onstuimige groep Britten, een Royal Air Force helikoptersquad op verlof uit de Afghaanse provincie Helmand. Doorweekt van het zweet, zitten de Chinook piloten op hun rugzak en roken sigaretten als we passeren.

Al snel maken de epifyten en het mos plaats voor droog struikgewas en open savanne. Boven 11.000 voet ligt de paramo, de noordelijkste uitbreiding van de Andes toendra. Een ondoordringbare wolkenbank rolt de vallei op. De kilometerpalen beginnen een beetje aan te voelen als kruiswegstaties – “De brandwonden,” “De berouwvollen,” “De laatste stap” – en als het gaat regenen, net voorbij de afslag naar Monte Sin Fe, de berg zonder geloof, is de koelte welkom.

Om een laatste bocht komt het groene dak van het uitgestrekte onderzoeksstation in zicht. De topografie hier is post-glaciaal, geschuurd en pokdalig door tongen van ijs toen ze zich 25.000 jaar geleden terugtrokken. Ketelmeertjes en stuwwallen doorkruisen de brede, U-vormige vallei; langs de verre wand torenen losse kuifstenen uit, gladde rotspilaren die als duimen naar boven steken. Ver naar het zuiden strekt zich de savanne van de leeuwen uit, het thuis van poema’s en jaguars. En als schildwachten boven het onderzoeksstation, verscholen in de wolken, staan de twee 12.500 voet hoge pieken: Cerro Ventisqueros en Cerro Chirripo.

Het station, Base Crestones, heeft computers met draadloos internet (dankzij zonnepanelen op het dak), koud-water douches en een galmende eetzaal. Aan elke lange houten tafel wordt een andere taal gesproken. Het is vroeg in de middag, maar acht uur wandelen heeft me koortsig gemaakt. Terwijl het ijskoude motregen buiten afneemt, kookt Caitlyn water voor broccolisoep in poedervorm en lepelen we Nutella uit de pot. Uren voor het donker wordt, ben ik in mijn slaapzak geritst. Ik val in slaap bij het geroezemoes van de helikopterbemanning verderop in de gang, die genoeg drankjes hebben ingepakt om warm te blijven.

Een “alpine start” maken om 3:30 uur ’s nachts is minder pijnlijk dan verwacht. Omdat we in elke laag die we bezitten hebben geslapen, zijn we binnen 15 minuten aan het wandelen. Voor ons bungelt een dunne rij hoofdlampen in de duisternis, op weg naar de vallei. (Ondanks een kater weten de RAF jongens wel het een en ander over opstaan op vreselijke uren.)

We banen ons een weg door het struikgewas, en in het bleke licht van de ondergaande maan werpen grote rotsblokken buitenaardse schaduwen. De lucht begint kleurloos te worden en krijgt dan een roze tint. We gooien onze lampen en lange mouwen uit, in de gedachte dat elke valse top de laatste zal zijn. De laatste benadering is de meest dramatische, afdalen in een smalle zadel en dan recht omhoog klimmen een rots klauteren – het soort wandelen dat alle vier de ledematen vereist.

De piek is druk, als enkele tientallen van ons, allemaal in opzichtig gekleurde parka’s, huddle voor bescherming tegen de elementen. Met behulp van al onze losse spullen, bouw ik een windscherm voor de kachel en maak koffie. Van hieruit is het meeste wat je ziet lucht. Zelfs een meteoroloog zou het moeilijk vinden om elk type wolk op te noemen die zich over het landschap verspreidt.

Het eerste licht van de zon explodeert door de ijle atmosfeer, en zet de pieken en rotsen onder ons in vuur en vlam in elke tint oranje. Kleur begint terug te keren in de diepten van de valleien, en het troebele water van de meren glinstert als dwaas goud. De ochtend is uitstekend en eerlijk.

Met de postzegelvelden van San Gerardo ver beneden ons, is het moeilijk om niet te denken aan wat ons te wachten staat: de thermale baden en de warme keuken van Casa Mariposa.

Maar Cerro Ventisqueros torent net boven Caitlyn’s schouder uit, en onze vergunning is goed voor nog twee dagen. Morgen, na nog een onrustige nacht in de koelkast, veters we onze laarzen in het donker en, door de sneeuw en door de mist, klauteren we naar de top voor nog een kans op zonsopgang en het sublieme.

Redmon is een rondreizende journalist en een Middlebury Fellow in Environmental Journalism.