Calcium Oxalate Monohydrate Crystals: A Clue to Ethylene Glycol Poisoning

Een 52-jarige man meldde zich op de spoedeisende hulp in een bedwelmde toestand; er was geen voorgeschiedenis beschikbaar. Het eerste arteriële bloedgas toonde pH 7,12; pCO 2 11 mm Hg; en HCO 3 4 mEq/L. De plasma anion gap was 21 mEq/L, en de plasma osmolal gap was 6 mOsm/Kg H 2O. Het aanvankelijke serumcreatinine was 2,33 mg/dL en het bloedureumstikstof was 19 mg/dL. Urineonderzoek met microscopie toonde talrijke kristallen, die leken op hippurinezuurkristallen ( figuur 1). Onder gepolariseerd licht vertoonden de kristallen een sterke positieve birefringentie, kenmerkend voor calciumoxalaatmonohydraatkristallen ( figuur 2). Gezien de klinische, laboratorium- en urinemicroscopische bevindingen van calciumoxalaatmonohydraatkristallen, werd de diagnose ethyleenglycolvergiftiging gesteld (die later door de patiënt werd bevestigd toen hij weer bij bewustzijn kwam). De patiënt werd met succes behandeld met 8 uur hemodialyse en fomepizol op de dag van opname. Hij had daarna nog 1 sessie hemodialyse nodig voor stijgend serum creatinine en uremie. De nierfunctie stabiliseerde zich vervolgens, en bij de follow-up 2 weken later was zijn serum creatinine gedaald van 6,4 mg/dL tot 2,5 mg/dL. Hoewel de kristallen aanvankelijk werden geïnterpreteerd als hippurinezuurkristallen, was urinemicroscopie behulpzaam bij het stellen van de diagnose. Calciumoxalaatmonohydraatkristallen, die lijken op hippurikristallen en zeer specifiek zijn voor ethyleenglycolvergiftiging,

,

werden geïdentificeerd door polarisatie die sterk positieve birefringente kristallen vertoonde.

Door deze snelle herkenning kon de patiënt tijdig een levensreddende behandeling krijgen. De aanwezigheid van calciumoxalaat monohydraat kristallen is zeer zeldzaam, zowel in normale urine als in combinatie met calciumoxalaat calculi.