Er is geen bestuur van Engeland meer geweest sinds 1707, toen het Koninkrijk Engeland ophield te bestaan als soevereine staat, doordat het met het Koninkrijk Schotland fuseerde tot het Koninkrijk Groot-Brittannië. Het Koninkrijk Groot-Brittannië bleef bestaan van 1707 tot 1801, toen het met het Koninkrijk Ierland fuseerde tot het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland, dat zelf het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland (VK) werd in 1922 (in werkelijkheid; in naam in 1927) na de onafhankelijkheid van het grootste deel van het eiland Ierland. Sindsdien heeft het Verenigd Koninkrijk zijn regeringsstelsel ingrijpend gewijzigd, met gedeconcentreerde parlementen, assemblees en regeringen in Schotland, Wales en Noord-Ierland. Engeland blijft echter voor alle aangelegenheden volledig onder de jurisdictie van het Parlement van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland en de regering van het Verenigd Koninkrijk vallen, aangezien binnen de nieuwe structuur geen gedeconcentreerd bestuur voor Engeland is ingesteld. Deze situatie heeft geleid tot de anomalie die bekend staat als de West Lothian-kwestie, namelijk dat Schotse parlementsleden hebben kunnen stemmen over wetgeving die alleen Engeland aangaat, terwijl Engelse parlementsleden als gevolg van de devolutie niet hebben kunnen stemmen over bepaalde Schotse aangelegenheden. In sommige gevallen, zoals de verhoging van het collegegeld en de oprichting van ziekenhuizen, zijn de stemmen van de Schotse parlementsleden van cruciaal belang geweest om wetgeving voor Engeland tot stand te helpen brengen waartegen de meerderheid van de Engelse parlementsleden zich heeft verzet. In 2015 werd een poging ondernomen om deze anomalie aan te pakken door middel van een Engelse stemprocedure voor Engelse wetten, die ervoor moet zorgen dat voor wetgeving die alleen gevolgen heeft voor Engeland, een meerderheid nodig is van parlementsleden die Engelse kiesdistricten vertegenwoordigen.

Een andere mogelijke oplossing voor de kwestie West Lothian zou deconcentratie naar de Engelse regio’s zijn geweest, maar pogingen daartoe zijn tot dusver niet succesvol gebleken. Van de delen van Engeland heeft Groot-Londen een zekere mate van gedeconcentreerde macht (hoewel zwakker dan die van Schotland, Wales en Noord-Ierland) met macht die berust bij een gekozen burgemeester van Londen, momenteel Sadiq Khan en de Londense Assemblee.

Het land is daarom officieel verdeeld in de volgende bestuursvormen:

  • De negen Engelse regio’s,
  • De hedendaagse lokale overheidsgebieden,
  • De geografische/ceremoniële graafschappen van Engeland.

De zittende regering heeft geen plannen om een gedeconcentreerd Engels parlement in het leven te roepen.