ADHD is een overkoepelende term die Attention Deficit Disorder with Hyperactivity (ADHD) en Attention Deficit Disorder (ADD) zonder hyperactiviteit omvat.1

Iemand met ADHD kan aanzienlijke aandachtsproblemen hebben, rusteloos, fidgety, overactief en impulsief lijken.

ADHD is een neuro-gedragsmatige aandoening die het gevolg kan zijn van een aantal factoren die van invloed zijn op de manier waarop de hersenen zich ontwikkelen en functioneren. Studies tonen aan dat ADHD bepaalde gebieden in de hersenen kan aantasten die ons in staat stellen problemen op te lossen, vooruit te plannen, de acties van anderen te begrijpen en onze impulsen te beheersen.2

Wat zijn de tekenen en symptomen?

ADHD kan worden gecategoriseerd op drie gebieden – aandacht, hyperactiviteit en impulsiviteit. Iemand met ADHD kan een aantal symptomen op een of meer van deze gebieden vertonen – zo kan hij bijvoorbeeld:

  • weinig aandacht hebben voor details en onzorgvuldige fouten maken
  • moeite hebben met het afmaken van werk of schoolprojecten
  • moeite hebben met opletten en gemakkelijk afgeleid zijn
  • altijd ‘on the go’
  • ongeduldig zijn
  • overactief zijn en/of impulsief gedrag vertonen.

Wat veroorzaakt ADHD?

De oorzaken van ADHD zijn nog steeds niet volledig bekend, hoewel het waarschijnlijk is dat een combinatie van factoren (waaronder genetica en hersenfunctie en -structuur) verantwoordelijk is. Bepaalde groepen lopen mogelijk meer risico op ADHD dan andere, waaronder te vroeg geboren baby’s, baby’s met een laag geboortegewicht, personen met epilepsie of personen met hersenletsel.

Groeien mensen over ADHD heen?

Sommige kinderen groeien over ADHD heen, anderen hebben problemen die voortduren tot in de adolescentie en daarna.

Bijna de helft van de kinderen met ADHD heeft op 18-jarige leeftijd nog steeds problemen.3 De belangrijkste symptomen van ADHD, zoals aandachtsproblemen, kunnen verbeteren naarmate kinderen ouder worden, maar gedragsproblemen zoals ongehoorzaamheid of agressie kunnen erger worden als een kind geen hulp krijgt.

Symptomen van ADHD kunnen zich verschillend presenteren. Zo kunnen jongens met een ADHD-diagnose meer storend zijn in de klas dan meisjes.4 Het is daarom van groot belang dat kinderen zo vroeg mogelijk hulp krijgen, om te voorkomen dat ze in een sociaal isolement raken en andere emotionele en gedragsproblemen ontwikkelen die tot in het volwassen leven kunnen aanhouden.

Hulp van medicatie?

ADHD wordt vaak behandeld met stimulerende medicatie. De theorie is dat medicatie ofwel de opname ofwel de productie van de neurotransmitters kan verminderen, waardoor de niveaus in de hersenen toenemen.5

Hoewel medicatie ADHD niet geneest, kan het helpen om de moeilijke symptomen die het gevolg zijn van ADHD te verminderen. Aangezien stimulerende medicatie bijwerkingen kan hebben, waaronder rusteloosheid, slaapproblemen en hoofdpijn, moet deze beslissing met uw huisarts worden besproken.

Niet-medicamenteuze manieren om ADHD te beheersen zijn onder meer lichaamsbeweging, gezonde voeding, slaapmanagement en gedragstherapieën.

  1. Epstein, J., & Loren, R. (2013). Veranderingen in de definitie van ADHD in de DSM-5: subtiel maar belangrijk. Neuropsychiatrie, 3(5), 455-458.
  2. Curatolo, P., D’Agati, E., & Moavero, R. (2010). De neurobiologische basis van ADHD. Italiaans Tijdschrift voor Kindergeneeskunde, 36(1), 79. 9
  3. Lipkin, P., & Mostofsky, S. (2007). Attention-Deficit Hyperactivity Disorder. Neurobiology Of Disease, 631-639.
  4. Bruchmüller, K., Margraf, J., & Schneider, S. (2012). Wordt ADHD gediagnosticeerd in overeenstemming met de diagnostische criteria? Overdiagnosis and influence of client gender on diagnosis. Journal Of Consulting And Clinical Psychology, 80(1), 128-138.
  5. Brennan, A., & Arnsten, A. (2008). Neuronal Mechanisms Underlying Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Annals Of The New York Academy Of Sciences, 1129(1), 236-245.