Antebellum Era: Prison and Asylum Reform

In het midden van de negentiende eeuw was de Verenigde Staten een snel veranderende samenleving. Veel Amerikanen waren opgewonden door de nieuwe mogelijkheden die de groeiende bevolking en de economische complexiteit van die tijd boden. Anderen waren echter niet zo enthousiast over de uitdagingen tegen de traditionele waarden en instellingen, samen met de sociale instabiliteit, ongelijkheid en onzekerheid over de toekomst, die in deze tijd ontstonden. Deze periode werd het Antebellum tijdperk genoemd. Het Antebellum Tijdperk, dat de tijd voor de Burgeroorlog en na de Oorlog van 1812 markeert, riep op tot zelfontdekking en hervormingen die de Amerikaanse samenleving vorm gaven.1

De Anttebellumperiode was de eerste van vier grote hervormingsperioden in de Amerikaanse geschiedenis.2 Eén hervorming in het bijzonder die de mensenrechten en rehabilitatie heeft vormgegeven, zijn de gevangenis- en asielhervormingen van de jaren 1830. De oprichting van gestichten, voor criminelen en voor geesteszieken, was de reactie van de samenleving op de overbevolkte en onmenselijke toestand waarin allerlei soorten criminelen – schuldenaars, geesteszieken en zelfs seniele paupers – automatisch werden opgesloten.3 Er waren veel mensen die het voortouw namen bij deze hervorming; een van deze hervormers was Dorothea Dix.

Dorothea Dix werd op 4 april 1802 geboren in Hampden, District of Maine, Massachusetts. Toen ze opgroeide, had Dix een zeer moeilijke jeugd. Ze zag haar vader, die een rondreizende Methodistenpredikant en schrijver van traktaten was, zelden en haar moeder was vaak te ziek om aandacht aan de kinderen te geven. Ongelukkig thuis, trok Dix op twaalfjarige leeftijd in bij haar grootmoeder, waar academische en sociale discipline werden opgedrongen. Na twee jaar werd ze naar haar oudtante gestuurd, waar ze haar definitieve thuis vond. Dix opende kort daarna een school voor kleine kinderen die succesvol werd. Na haar terugkeer naar Boston opende ze twee jaar later een school voor meisjes. In de jaren 1820 werd Dix ziek door tuberculose. Terwijl ze herstelde van haar ziekte, raakte ze erg geïnteresseerd in het Unitarisme en de ideeën van William Ellery Channing.4 In 1841 werd ze gevraagd om zondagsschool te geven aan vrouwen in de East Cambridge Jail. Bij haar aankomst zag ze hoe onschuldigen en schuldigen, jong en oud, gezond en krankzinnig, samengepakt zaten in een ongescheiden groep. Er was geen onderscheid tussen geesteszieken en veroordeelden. Dix voelde onmiddellijk aan dat er iets moest gebeuren. Dix riep de hulp in van andere hervormers, zoals Samuel Gridley Howe en Charles Sumner, om haar op deze weg te begeleiden. Ze begon met het onderzoeken van ziekenhuizen voor krankzinnigen in Massachusetts. De meeste geesteszieken woonden in armenhuizen of gevangenissen, waren geketend en verkeerden in erbarmelijke omstandigheden. Dix ontmoette enkele van de meest gerenommeerde artsen om te zoeken naar een humane alternatieve behandeling. Na enkele maanden schreef Dix een petitie aan de wetgevende macht van Massachusetts.5

Dorothea Dix riep in haar petitie psychiatrische ziekenhuizen op om zieke geesten te genezen op een basis van vriendelijkheid en respect. De oprichting van gestichten was bedoeld om geestelijk onstabiele patiënten te rehabiliteren en te hervormen. Veel geesteszieken werden uit de gevangenissen gehaald en in deze inrichtingen ondergebracht. Dix bleef zich inzetten voor de verbetering van de zorg voor geesteszieken, wat haar voornaamste aandachtspunt was, terwijl ze haar inspanningen uitbreidde naar de hervorming van gevangenissen, die ze al snel na haar werk voor de hervorming van de gestichten nastreefde.6 De hervormingen van de gestichten en gevangenissen, nog steeds belangrijke onderwerpen vandaag de dag, zijn drastisch veranderd ten opzichte van de tijd van Dorothea Dix’ hervormingen. Dix’ beweging voor de oprichting van gestichten leidde tot hervormingen van dergelijke instellingen over de hele wereld, waardoor de huidige instellingen op grote schaal opnieuw werden geëvalueerd en er geschiktere faciliteiten kwamen voor de verbetering en verzorging van geesteszieken. Dix’ visie stelde nobele doelen voor gevangenissen en psychiatrische inrichtingen in het hele land, die we vandaag de dag nog steeds proberen waar te maken. De hervormingen van Dorothea Dix maakten deel uit van een grotere hervormingsbeweging in het Antebellum tijdperk, hervormingen die zowel de hervorming van de rolpatronen van mannen en vrouwen als de belangrijkste hervormingsbeweging van die tijd, het abolitionisme, omvatten.