Vlag van Rajput

Vóór de islamitische invasies in Noord-India in de elfde eeuw werd Rajputana geregeerd door een aantal lokale dynastieën, waarvan de belangrijkste de Gurjara Pratiharas waren, die heersten in Kanauj; de Paramaras van Malwa; de Chauhans van Ajmer; de Bamraulia van Dholpur; de Chaulukya (Solankis) van Anhilwara in Gujarat; de Guhilots met de Sisodia van Udaipur (Mewar); de Rathores van Marwar (Jodhpur); en de Kachwaha-clan van Jaipur. De Rathore, Chauhan, Sisodia en Kachwahas regeerden tot de onafhankelijkheid van India. Deze Rajput dynastieën werden geleidelijk verdrongen of ondergeschikt gemaakt door de Moslim invallers in de 11e eeuw en verzwakt door interne vetes. In het begin van de 16e eeuw begon de macht van de Rajputs weer op te leven, om in 1527 door Babur, de stichter van het Mughal-rijk in Fatehpur Sikri, ten val te worden gebracht. De clans werden uiteindelijk ofwel veroverd, overmeesterd of verzoend door Akbar, met uitzondering van de verre Sisodia-clan, die zich echter in 1616 aan Jahangir onderwierp. Vanaf de toetreding van Jahangir tot de dood van Aurangzeb in 1707, een periode van 100 jaar, stond het grootste deel van Noord-India onder Mughal-controle, hoewel sommige staten in opstand kwamen, zoals de Bundelas tegen Shah Jahan, Mewar en Marwar tegen Aurangzeb. In de 16e eeuw kwamen de Jat aan de macht en zij vochten tegen Aurangzeb in de slag van Tilpat, na de dood van Gokula Singh plunderde Raja Ram Jat Akbar’s graf en groeven Akbar’s beenderen op en verbrandden ze. De dood van Aurangzeb, de invasie van de Maratha’s en Nader Shah van Iran leidden tot een drievoudige alliantie tussen de drie belangrijkste Rajput-hoofden, die door interne jaloezie zo verzwakt werd dat de Maratha’s, die door de Rathors te hulp waren geroepen, rond 1756 bezit namen van Ajmer. Tegen het einde van de eeuw was bijna geheel Oost-Rajputana vrijwel door de Marathas onderworpen. De tweede Anglo-Maratha-oorlog leidde de Maratha’s af van 1807 tot 1809, maar daarna werd de heerschappij van de Maratha’s over Rajputana hervat. In 1817 trokken de Britten ten strijde tegen de Pindaris, rovers die zich op Maratha-grondgebied ophielden, wat al snel uitmondde in de Derde Anglo-Maratha-oorlog, en de Britse regering bood de Rajput-heersers bescherming tegen de Pindaris en de Marathas. De Pindari werden verslagen, en de Afghaanse avonturier Amir Khan onderwierp zich en tekende een verdrag met de Britten, waardoor hij de heerser van Tonk werd. Tegen het einde van 1818 waren soortgelijke verdragen gesloten tussen de andere Rajputstaten en Groot-Brittannië. De Maratha Sindhia heerser van Gwalior stond het district Ajmer-Merwara aan de Britten af, en zo kwam er een einde aan de invloed van de Maratha in Rajasthan. De meeste Jat en Rajput vorsten bleven trouw aan Groot-Brittannië tijdens de Opstand van 1857, en er werden weinig politieke veranderingen doorgevoerd in Rajputana tot de Indiase onafhankelijkheid in 1947.