Megan, ik ben zo blij dat je deze redenen aanhaalt, want ik heb zelf nog meer bewijs verzameld dat de Kerstman echt bestaat. Een paar jaar geleden had ik zoals gewoonlijk op kerstavond koekjes/melk en selderij/wortels klaargezet, maar ik had ook een potlood achtergelaten en een papiertje geplakt waarop ik vroeg of de Kerstman wilde tekenen (ik plakte het papiertje omdat ik in het verleden al eens had gevraagd of de tandenfee haar naam wilde tekenen, maar in plaats daarvan pakte ze het papiertje af). Toen ik op Kerstochtend beneden kwam, was het eten en drinken verdwenen (zoals verwacht), maar op het papier had de Kerstman zijn naam getekend — in cursief. Ik heb het papier nog steeds als bewijs. Een ander bewijs van het bestaan van de Kerstman kreeg ik vorig jaar. Op Kerstavond had ik de pantoffels gefotografeerd die mijn familie heeft bij de ingang van de keuken, die in verbinding staat met de woonkamer. Er zijn twee ingangen in de keuken, die ingang en een klein paadje vanaf de trap. Ik zei tegen mijn gezin dat ze alleen dat pad mochten gebruiken, en dat deden ze, net als ik. s Morgens kwam ik naar beneden en fotografeerde de pantoffels opnieuw, en vergeleek ze toen — de Kerstman moest hier zijn geweest, want de pantoffels waren verplaatst, en mijn gezin is niet het type dat zal liegen over welke kant ze de keuken zijn binnengekomen, vooral gezien het belang van mijn experiment. Nog iets dat ik vorig jaar vond: Ik had selderij laten staan, en ’s morgens vond ik een stuk selderij op de open haard! Mijn familie en ik beschouwen Kerstmis al vele jaren als een magische tijd, en dit, naast andere dingen, neemt de taart. Al met al een prachtig artikel, Megan, en fijne feestdagen voor jou en je familie! ^-^