no-cell-phones

Ik heb nooit een smartphone gehad.

Niet uit een soort koppig excentricisme, ik heb er gewoon nooit een nodig gehad. Omdat ik de hele dag op de computer werkte, hoefde ik niet nog een keer mijn e-mails te checken.

Met mijn goede oude domme telefoon werkte het helaas niet op Zuid-Amerikaanse netwerken, dus ik moest een keuze maken voordat ik Europa verliet:
a) een smartphone kopen die op elk netwerk werkt en de camera gebruiken om foto’s te maken,
b) een domme telefoon kopen die in Zuid-Amerika werkt, en een aparte camera kopen.

Hoezeer ik het idee vreesde een van die mensen te worden die de hele tijd hun telefoon controleren, koos ik optie a) om mezelf het gedoe van het kopen en dragen van een aparte camera te besparen.

Ik had deze smartphone iets meer dan twee maanden, wat niet genoeg was om mijn achtergrond aan te passen, skype, viber of welke andere app dan ook te downloaden. In twee maanden, heb ik nooit een van de functies gebruikt die een domme telefoon niet heeft. Behalve de camera, die slechter bleek te zijn dan ik had verwacht – ongeschikt voor het doel.

*

Ik was in Quito, met de bus naar een lokaal mediabureau om te onderhandelen over een mogelijke samenwerking. Ik had mijn laptop in mijn handen. De menigte was zo groot dat ik fantaseerde dat ik een sardientje in een blikje was. Mensen probeerden in te stappen voordat anderen klaar waren met uitstappen. Er was een grote, dikke man in het bijzonder die me bleef duwen alsof zijn leven ervan afhing om in die bus te geraken. Zijn leven niet, maar zijn leven wel, zo bleek. Hij pikte mijn mobieltje. Het zat in mijn voorzak en toch kon hij het eruit halen zonder dat ik het merkte. Natuurlijk, ik concentreerde me op het heel houden van mijn laptop, maar toch, hoe hij dat voor elkaar kreeg is mij een raadsel…

Ik had deze telefoon pas twee maanden geleden gekocht, dus ik had alle reden om boos te zijn. En toch was ik dat niet.

*

Het kostte me twee weken om een nieuwe telefoon te krijgen, die natuurlijk geen smartphone is. Twee weken zonder telefoon was een ongelooflijk leerzame ervaring.

Mensen ontmoeten was een uitdaging geweest toen ik nog wel een telefoon had, want mijn ervaring is dat de meeste Ecuadorianen een ander concept van tijd hebben… Ik besloot dat ik niet langer dan 15 minuten zou wachten en verwachtte het grootste deel van de tijd gestrand te zijn.

Ik had bijna een dozijn vergaderingen in deze twee weken, veel met mensen die ik nog nooit had ontmoet. Tot mijn grote verbazing vonden al mijn geplande vergaderingen plaats. Bijna al mijn partners waren te laat, maar nooit meer dan 15 minuten.

Dus hier is wat ik leerde leven zonder een mobiele telefoon gedurende twee weken:

  1. Ik dacht dat mobiele telefoons afspraken gemakkelijker maakten, terwijl het tegendeel waar is. Zonder een manier om de ander te laten weten dat “ik wat later kom”, is de kans veel groter dat mensen op tijd komen.
  2. “Het spijt me zo, ik zal het niet redden omdat bla bla bla…” Ooit dit bericht gekregen 5 minuten voor de afspraak? Zonder mobiele telefoon gebeurt dit nooit. Mensen hebben gewoon niet de moed om je te laten stranden. Afzeggen op het laatste moment wordt alleen mogelijk gemaakt door mobiele telefoons.
  3. Het niet hebben van een telefoon stelde me in staat om mijn onverdeelde aandacht te geven aan de persoon met wie ik was. Dit had een enorme invloed op de kwaliteit van de tijd die ik met hen doorbracht.
  4. Het niet hebben van een telefoon deed me beseffen hoe respectloos en onwetend het is om in gezelschap met je telefoon te prutsen. Een dringend telefoontje aannemen kan verontschuldigd worden als het kort gehouden wordt. Maar het controleren en schrijven van sms en e-mail is gelijk aan zeggen: “Kerel je bent zo saai als mijn telefoon er niet was zou ik in slaap vallen” en “Het spijt me maar ik heb de zelfbeheersing van een vijfjarige, ik moet dit gewoon NU checken.”.
  5. Ik heb niets gemist. De mensen die me wilden bereiken, vonden een manier. Ik hoef niet de hele tijd bereikbaar te zijn.
  6. Het hebben van een mobiele telefoon, vooral een smartphone, kost tijd. Een paar minuten hier spelen boos vogels en een paar minuten daar het controleren van het weer, nieuws, sociale media of e-mail optellen tot enkele uren per week. En het is niet alleen tijd die anders verloren zou gaan. Het is tijd die je zou kunnen doorbrengen met je familie of vrienden (face to face).
  7. Ik maakte me vroeger zorgen over het verliezen van mijn dure smartphone. Dus ik controleerde vaak mijn zak om te zien of hij er nog was. Nu was dat niet meer het geval. Elke keer als ik dat erkende, voelde ik een gevoel van vrijheid en opluchting: een ding minder om me zorgen over te maken.

Ik overwoog serieus om geen nieuwe telefoon te nemen, omdat het duidelijk niet iets was waar ik niet zonder kon. Integendeel, het niet hebben van een telefoon heeft mijn leven op vele manieren verbeterd. De reden dat ik er toch een heb is heel alledaags. Ik kan sommige transacties die ik absoluut moet doen, niet uitvoeren zonder een code van mijn bank op mijn mobieltje te ontvangen. Ik heb deze nieuwe domme telefoon nu een paar dagen en de mensen die ik heb ontmoet zijn gemiddeld een half uur te laat geweest…

Ik nodig u uit om uw eigen experiment uit te voeren. Verstop uw telefoon een week lang en kijk wat er gebeurt. Of probeer gewoon naar vergaderingen te gaan zonder uw telefoon. Het doel is niet om je telefoon voor altijd weg te doen, maar om te zien wat je leert van het een tijdje niet hebben van een telefoon. Ik ben benieuwd hoe het je afgaat.