10 Lessons Learned Thru-Hiking Vermont’s Long Trail

In de zomer van 2015 ging Tim Patterson, de directeur van Toelating hier bij Sterling College, op pad om de Long Trail te thru-hiken met zijn verloofde, Emily Kniffin, en haar 9-jarige dochter, Avela. Hier zijn enkele lessen die hij onderweg leerde:

Trail Magic is Real, and Really Wonderful

Trail Magic is het fenomeen van het ontvangen van onverwachte en serendipitous vriendelijkheid tijdens het wandelen. Vaak, maar niet altijd, neemt het de vorm aan van eten en drinken.

Mijn favoriete voorbeeld van Trail Magic deed zich voor op dag 5 van onze thru-hike tijdens het naaktzwemmen bij Stratton Pond. Toen ik naakt uit het water kwam, kwam er een man uit het bos die me een broodje kalkoen gaf. Ik verorberde het broodje, kleedde me aan en ging in de zon liggen rusten.

Nog even later kwam er een andere wandelaar langs die koffiebonen maalde, water kookte, een Franse pers in elkaar zette en me een heerlijk kopje hete zwarte koffie serveerde. Trail Magic is geweldig.

Wandelen met kinderen >Wandelen met honden

Avela vergezelde ons om de week van onze reis, en wandelen met haar was absoluut vreugdevol. We bouwden sprookjesachtige huisjes van schors en steen, vertelden ontelbare verhalen, en maakten super gezellige nestjes in onze tent. Avela was een geweldige wandelaar, behulpzaam en attent, en in staat om door te zetten wanneer het moeilijk werd. Tegen het einde van onze reis was ze zo goed geworden in het opzetten van de tent dat ze ’s avonds zelf het kamp opmaakte terwijl Emily en ik water filterden en andere klusjes deden.

Sparky, onze hond, was een enthousiaste maar vreselijke kampeergenoot.

Zijn geblaf hield ons ’s nachts wakker, en aangezien Long Trail kampeerplaatsen en onderkomens bijna altijd met anderen worden gedeeld, maakte Sparky ons personae non grata onder onze mede-wandelaars. Buiten zijn schuld om, belemmerde hij ook onze stijl als het tijd was om een dagje naar de stad te gaan, want hij mocht niet in restaurants of winkels, of in het openbaar vervoer.

De Ski Warming Hut op de top van Mad River Glen is de Taj Mahal van Long Trail Shelters

Oh my goodness. Als ik een Trip Advisor review kon schrijven over Stark’s Nest, de warming hut bovenaan de Mad River enkele stoeltjeslift, zou ik veel meer dan vijf sterren nodig hebben. Dank u, dank u, dank u aan de Mad River Glen Cooperative voor het laten verblijven van wandelaars in uw mooie hut. Het dak! De muren! De ramen. Het leesmateriaal!

However, woord aan de wijs: geloof niet de flyer op de muur van de hut die zegt dat General Stark’s Pub ligt een “korte wandeling naar beneden de berg.” Het is een LANGE wandeling naar beneden, en het is een nog langere wandeling terug naar de top als je je realiseert dat de pub ’s zomers op dinsdag gesloten is.

Bey Beyond Mountains, There Are Mountains

Op een avond voegde een jonge wandelaar uit Virginia zich bij Emily en mij op de onbeschutte top van Baker Peak, waar we verrukt een diner van tonijn, crackers en misosoep verorberden. Het grootste deel van de Long Trail is in het bos, en het pad kan soms aanvoelen als een groene tunnel, maar het uitzicht vanaf Baker Peak is weids en majestueus. In het westen rollen de bergen zich uit in golven voorbij de Vallei van Vermont en de marmergroeven van Danby.

De jonge wandelaar uit Virginia hapte naar adem en floot, zweet druipend van zijn voorhoofd terwijl hij naar het westen staarde in de nevel van de ondergaande zon. “Verdomme,” zei hij uiteindelijk. “Ik heb me nooit gerealiseerd dat er zoveel bergen zijn in Vermont.”

Het is waar. Er zijn ZO veel bergen in Vermont.

Hike Your Own Hike

Een paar maanden voor onze wandeling woonden Emily en ik een thru-hiker panel bij in de Green Mountain Club in Waterbury, Vermont. Een doortrekker in het panel gaf ons een advies dat weerklank vond: “Wandel je eigen tocht,” zei ze. “Probeer je ervaring niet af te meten aan die van andere wandelaars. Ga in je eigen tempo, en geniet van je eigen unieke ervaring.”

Ik herinnerde me dit advies op dag 22, toen Emily en ik een thru-hiker genaamd Sprout ontmoetten bij Cowle’s Cove Shelter in Camel’s Hump State Forest. We hadden die dag een paar mijl gehinkeld en lagen in elkaar gezakt op onze slaapmatjes bij de vuurkorf toen Sprout aankwam.

Sprout, die die dag “slechts” 16 mijl had gewandeld, was op dag 10 van zijn thru-hike. Goed van hem.

De Green Mountain Club is een schat van Vermont

De eerder genoemde Green Mountain Club is verantwoordelijk voor het rentmeesterschap van de Long Trail. Het onderhouden van het pad is een enorme hoeveelheid werk. Het was vernederend om te bedenken dat voor elke voetstap die we op elk van de 273 mijl van het pad zetten, leden van de Green Mountain Club uren hadden besteed aan het veiligstellen van landrechten, het onderhoud van het pad, het bijwerken van kaarten, en in het algemeen al het mogelijke hadden gedaan om Vermonters met de bergen te verbinden.

De Green Mountain Club draait op de vrijgevigheid van zijn leden. Iedereen die de Long Trail bewandelt, zou lid moeten worden van de Green Mountain Club, en zelfs als je niet wandelt, weet dan dat het een organisatie is die je steun waard is.

Shelters Are Awesome, But Pack a Tent

Er zijn op regelmatige afstanden langs de Long Trail shelters te vinden, elk met een eigen routebeschrijving en een eigen soort rustieke charme. Deze schuilhutten kunnen prachtige plekken zijn om te slapen, maar soms zijn ze vol met andere wandelaars.

We zijn de privacy van kamperen in een tent gaan waarderen, hoewel we onze tent bijna altijd in de buurt van een schuilhut opzetten om te kunnen socialiseren met andere wandelaars en om de principes van Leave No Trace te volgen door vaste tentplaatsen te gebruiken waar we geen impact op het land zouden achterlaten.

Go Light

Iedere lange afstandswandelaar zal je vertellen dat het gewicht van je bepakking het verschil kan maken tussen een fijne wandeling en een ellendige ploetertocht. Hoewel Emily en ik niet elk grammetje in onze rugzak telden, zorgden we er wel voor dat we zo weinig mogelijk gewicht bij ons hadden door alleen de dingen mee te nemen die we echt nodig hadden. Ik bracht slechts één shirt op de trail, bijvoorbeeld – mijn super stijlvolle Craftsbury General Store T-shirt.

We waren ook voorzichtig om het gewicht goed te verdelen binnen onze packs, en verdelen zware items zoals onze tent, water blaas, en de voedselzak. Avela droeg haar eigen kleding, slaapzak en slaapmat, samen met snacks en een book.

The Yellow Deli is een (Super Nice) Vortex

The Yellow Deli is een restaurant en hiker hostel in het centrum van Rutland dat wordt gerund door leden van de Twelve Tribes, een religieuze gemeenschap waarvan de leden hebben afstand gedaan van wereldse bezittingen.

We bijna overgeslagen verblijf met de Twelve Tribes, maar zijn zo blij dat we deden – hun nederige vrijgevigheid was hartelijk en inspirerend. Er zijn geen kosten verbonden aan het verblijf in het trekkersherberg, hoewel iedereen wordt aangemoedigd om mee te helpen met schoonmaken en andere klusjes. De meeste wandelaars blijven slechts één nacht, lang genoeg om te douchen, te wassen en te bevoorraden, maar sommige wandelaars worden meegezogen in de “draaikolk” van de Deli en blijven dagenlang. Elk jaar sluiten enkelen zich zelfs aan bij de Twelve Tribes.

Hoewel Emily en ik niet serieus in de verleiding kwamen om ons bij de gemeenschap aan te sluiten, waren we oprecht geraakt door de gastvrijheid van onze gastheren in de Yellow Deli. Ook de reuben sandwich die ik sloop toen we voor het eerst aankwamen bij de Deli was het dichtst bij een religieuze ervaring die ik tegenkwam op de trail.

Squeeze, Don’t Pump

Voor het wandelen van de Long Tail, het grootste deel van mijn backpacking ervaring was in de bergen van Hokkaido, Japan, in het begin van de jaren 2000. (Je kunt verhalen lezen over wandelen in Hokkaido op de blog die ik toen bijhield, Sleeping in the Mountains). In die tijd gebruikte ik een pomp om water te filteren, en dus kocht ik een pomp voor de Long Trail. Dit was een vergissing.

Halverwege de tocht investeerden we in het waterfiltersysteem dat bijna alle andere thru-hikers gebruiken: een Sawyer Squeeze. Met de squeeze kregen we veel sneller en met minder moeite schoon drinkwater dan met de pomp.

Op een oefenwandeling hebben we ook geprobeerd ons water chemisch te behandelen met Aquamira, maar de smaak en het gevoel bevielen ons niet. De chemicaliën die je aan water toevoegt om het drinkbaar te maken, doden ook de nuttige microfauna in je darmen, en al na een paar dagen merkten we dat we ons vreemd uitgehongerd voelden en snakten naar yoghurt, Kim Chi en ander gefermenteerd voedsel dat onze darmgemeenschap zou aanvullen.

Home is a Really Nice Shelter

Voordat Emily en ik op onze trektocht gingen, hadden we veel angst ervaren over waar we zouden gaan wonen na ons huwelijk. We hebben allebei een huis, een in Craftsbury en een in Jericho, maar geen van beide leek geschikt voor ons samengestelde gezin. Een tijd lang bekeken we een aantal andere huizen en gingen zelfs naar de bank om te zien wat voor hypotheek we ons konden veroorloven.

Tijdens onze thru-hike kwamen we uit de bergen voor een dagje thuis. Emily opende de deur, we liepen de woonkamer in, en keken elkaar aan: “Dit is een belachelijk mooi onderkomen,” zei ik. “Ik ben zo opgewonden over warm water,” zei Emily.

Op pad zijn veranderde ons perspectief op een gezonde manier. Net zoals de Winter Expeditie op Sterling College ons het verschil leert tussen luxe en noodzaak, leerde de Long Trail ons dat we maar een paar basics nodig hebben om gelukkig samen te leven. In plaats van terug te gaan naar de bank om de hypotheekpapieren te tekenen, hebben we besloten om het te doen met ons mooie huisje, en nu, zonder die hypotheek, hebben we de financiële vrijheid om nog vele lange wandelingen in de bergen te maken.