Typ melodii, według XX-wiecznych muzykologów, jakikolwiek z różnych wzorów melodycznych, figuracji i progresji oraz schematów rytmicznych używanych do tworzenia melodii w pewnych formach muzyki pozaeuropejskiej i wczesnoeuropejskiej. W tych kontekstach kulturowych, muzyczna inwencja przejawia się w pomysłowych kombinacjach i rekombinacjach tradycyjnych elementów w ramach strukturalnych archetypów, a nie w unikalnej koncepcji oryginalnych materiałów.

To kombinacyjne podejście było typowe dla rozległych segmentów większej orbity śródziemnomorskiej i jej azjatyckich rozszerzeń aż do południowych Indii (np. w raga). Choć przyznajemy, że jest to niejednoznaczne, starożytna grecka kategoria nomosu mogła obejmować takie typy melodii, podobnie jak jej chrześcijański następca, bizantyjski ēchos, jak również syryjski ris-qole i arabski maqām. W Europie typy melodii wydają się odpowiadać za pewne wspólne cechy niektórych wczesnych warstw chorału gregoriańskiego. Żywe przykłady można znaleźć w śpiewie hebrajskich kantorów na całym świecie.