W arborealnych zwierzętach, takich jak lemur szary (Microcebus murinus Miller, 1777), skakanie jest najczęstszą strategią unikania drapieżnika. Celem tego badania było scharakteryzowanie adaptacji lokomotorycznej w odpowiedzi na ograniczenia strukturalne siedliska (tj. położenie podłoża do lądowania). W związku z tym, scharakteryzowaliśmy fazę odepchnięcia poprzez skłonienie lemurów do skoku na różne wysokości, od poziomej do ich indywidualnej najwyższej wydajności. Wykorzystując jednopłaszczyznowe, wysokiej częstotliwości cineradiografy zebrane w płaszczyźnie strzałkowej, oceniono względny wpływ wielkości wektora prędkości środka masy (CoM) i jego orientacji na wydajność skoku. Kinematyka fazy odepchnięcia pokazała, że dla niskich wysokości lądowania, wydajność skoku była głównie spowodowana przez wyprost bioder i kolan. Wyższe skoki wydawały się być związane ze wzrostem udziału stawu skokowego. Na wszystkich wysokościach skoku, sekwencja od proksymalnej do dystalnej części stawów tylnych kończyn kontroluje orientację i wielkość wektora prędkości CoM M. murinus podczas odepchnięcia. Wreszcie, analiza wektora prędkości na początku startu sugerowała, że optymalnym rozwiązaniem dla uniknięcia drapieżnika był skok na odległość poziomą, a nie na odległość pionową.

.