Rick Owens Biografia, Wiek, Net Worth, Rodzina, Żona, Moda, Wywiad

Rick Owens Biografia

Rick Owens jest amerykańskim projektantem mody i autorem. Rozpoczął swoją linię mody w 1994 roku, działając ze sklepu w Hollywood Boulevard. Przeniósł się do Paryża w 2003 roku ze swoją ówczesną żoną Michèle Lamy, zakładając swój dom i atelier wewnątrz zabytkowego pięciopiętrowego budynku, który wcześniej służył jako biura dla byłego prezydenta Francji François Mitterranda.

Rick Owens Wiek

Richard Saturnino Owens urodził się 18 listopada 1962 roku. Na dzień 2019 ma 56 lat.

Rick Owens Net Worth

Owens ma szacunkową wartość netto 4 miliony dolarów w roku 2019.

Rick Owens Rodzina

Wychowany w Porterville w Kalifornii, Owens jest synem Johna Owensa (zmarł w 2015 roku) i Connie Owens. Connie jest Meksykanką. Owens został wychowany w konserwatywnym, katolickim domu. Po ukończeniu szkoły średniej przeniósł się do Los Angeles, aby studiować projektowanie mody w Otis College of Art and Design, w Los Angeles. Dwa lata później przeniósł się do Los Angeles Trade-Technical College, aby studiować kursy tworzenia wzorów i draperii w Los Angeles.

Rick Owens Żona

Owens ożenił się z Michèle Lamy w 2006 roku. Jest najbardziej znana jako żona, muza i kreatywna wspólniczka projektanta mody Ricka Owensa, ale była też projektantką odzieży, performerką, producentką filmową, i restauratorka

Rick Owens Shoes | Rick Owens Adidas | Rick Owens Sandals | Rick Owens Drkshdw | Rick Owens Sale | Rick Owens Clothing | Rick Owens Dunks | Rick Owens Jacket | Rick Owens Damskie | Rick Owens Hoodie | Rick Owens Dress | Rick Owens Men | Rick Owens Fashion

Poniżej znajduje się kolekcja Rick Owens Adidas, sandały, ramoneski, trampki, Geo basket, buty, spodnie, sandały, kurtka, mężczyźni, kobiety itp.

Rick Owens Interview

Q: Gdzie jesteś w tej chwili, Rick?

Rick Owens: Jestem na moim tarasie w Concordii. Jest on porośnięty roślinami jaśminu. Nie przycinam ich, więc pozwalam im szaleć. Oglądam film z Gretą Garbo i właśnie rozmawiałem przez telefon z Michele, która jest w Londynie w związku ze swoim projektem LamyLand boxing world.

Q: Większość ludzi myśli, że mieszkasz na cały etat w Paryżu, ale tak naprawdę często bywasz w Wenecji lub Concordii, prawda?

Rick Owens: W Wenecji spędzam około pięciu miesięcy w roku, od maja do września, więc nie muszę tam jeździć zimą. Poza tym, dok jest zamknięty dla Excelsiora, gdzie zamawiam całe moje jedzenie!

Q: Więc pokazanie swojej pierwszej retrospektywy we Włoszech nie było aż tak lewym posunięciem.

Rick Owens: Cała sprawa z tym pokazem w Mediolanie wydawała się po prostu bardzo rozwiązła – miała dla mnie sens. Ta marka jest w końcu włoska, chociaż nie jestem zaznajomiony z Mediolanem, ponieważ nie prowadziłem tam zbyt wielu interesów. Mamy tam sklep, ale ja zawsze pokazywałam w Paryżu. Uwielbiam jednak sposób, w jaki Mediolan wygląda: surowość, kudłatość. Mają kudłaty sposób, w jaki rośliny skapują z balkonów. Paryż jest trochę bardziej zadbany. Z całym tym kamieniem i całą tą szarością i surowością, jest jakby surowy. Mogłabym całkowicie zamieszkać w Mediolanie. Dla mnie dworzec kolejowy naprawdę nadaje ton miastu. Na imprezę, którą zorganizowaliśmy, szukaliśmy miejsca na dworcu, ale w końcu okazało się, że jest zbyt wiele problemów z wejściami. Czy przyszedłeś na imprezę?

Q: Tak, wydaje mi się, że widziałem cię za kulisami z tymi pomalowanymi na biało tancerzami fanów, gdy zdejmowali bieliznę, by wystąpić.

Rick Owens: (Śmiech) Cóż, początkowo chciałem znaleźć oryginalnych skórzano-tatusiowych tancerzy fanów z San Francisco, ale teraz ci faceci robią ten nowy taniec z flagą, który po prostu nie był wystarczająco oldschoolowy. A ja chciałem, żeby byli nadzy, bo to miał być kompletny hedonizm, żeby uhonorować queerowych przodków, którzy wiele wycierpieli. Pomyślałem: „To jest impreza modowa w Mediolanie, musi być full-on!”. Byli całkiem świetni, ale musieli nauczyć się tańca z wachlarzami. To może być bardzo skomplikowane! I mieli brody! W dzisiejszych czasach faceci mają brody. Więc przedłużyliśmy je!

Q: Czy uważasz, że masz jakiś związek z włoskim wzornictwem? To zabawne, że wystawa Ettore Sottsassa na Triennale zbiega się w czasie z Twoją.

Rick Owens: Lubiłem Luigi Colani w czasach Sottsassa – to z nim najbardziej identyfikuję się we włoskim wzornictwie. Naprawdę uwielbiam jego prace. Przypomina mi ten moment Brutalizmu lat 70-tych z magazynem Domus w tamtym czasie. Myślę, że po raz pierwszy zobaczyłem ten magazyn, kiedy byłem w szkole artystycznej w Los Angeles. I zawsze lubiłem stare rzeczy, takie jak Carlo Scarpa, a zwłaszcza Luigi Moretti.

Q: Jakie to uczucie być kuratorem własnej retrospektywy? Zobaczyć tego rodzaju pokaz dla żyjącego artysty lub projektanta, i to z ich własnej perspektywy, to rzadkość.

Rick Owens: Oczywiście, uświadamia ci to twoją śmiertelność i naciska pewne przyciski tam o tym, co osiągnąłeś, i łatwo jest dostać trochę melancholii. Ale to trochę głupie uczucie, więc wolałem całkowicie się tym rozkoszować i pławić się w tym. Myślisz o sensie swojego życia, o tym, za co zostaniesz zapamiętany i o tym wszystkim. To naprawdę bardzo satysfakcjonujące. A najważniejszą rzeczą jest możliwość opowiedzenia tej historii na własnych warunkach, zamiast interpretowania jej przez kogoś innego, co nigdy nie będzie idealne. Możliwość opowiedzenia swojej własnej historii to niesamowita rzecz. To nie zdarza się cały czas, być w stanie podkreślić swoje mocne strony i dyskretnie wymieść swoje błędy.

To był dziwny rok, ponieważ otrzymałem również nagrodę CFDA za całokształt twórczości. Obie te rzeczy nie mają ze sobą nic wspólnego, ale są to tak silne momenty osiągnięcia życia, że był to taki dziwny zbieg okoliczności. Mam 56 lat, co nie jest aż tak starym wiekiem i to było naprawdę potwierdzające i satysfakcjonujące. Nie będę się naśmiewał z faktu, że zostałem doceniony przez establishment. Kiedy stajesz się starszy, stajesz się establishmentem. To interesujące być rozpoznawanym jako część estetycznej elity tego pokolenia.

Q: Jeśli chodzi o ubrania na wystawie, zastanawiałam się, dlaczego najstarsze kawałki pokazu pochodzą tylko z lat 2005-06? Czy było to pragmatyczne ograniczenie, w odniesieniu do twoich archiwów?

Rick Owens: Tak. Dosłownie było to spowodowane tym, że nie miałem żadnych archiwów! Pierwotnie moja wytwórnia była licencją, więc próbki technicznie nie były nawet moje, więc zostały sprzedane lub zniknęły. Archiwów nie było w mojej głowie. Nie sądziłam, że jestem tego rodzaju projektantką. Na początku wstydziłabym się zapisywać rzeczy do archiwów. Więc rzeczy dosłownie zniknęły – nawet to, co miała Michele. Michele oddaje rzeczy, kiedy się nimi znudzi. Daje coś swojej córce, a potem trafia to do kogoś innego. Myślę, że jeśli kiedykolwiek zrobię kolejny pokaz, może zrobię taki, który będzie trochę bardziej dyskretny i bardziej powściągliwy, bardziej o rzemiośle, technice, cięciu i szczegółach. Ten był bardziej teatralny i duży, a gdybym kiedykolwiek zrobił spektakl, który był bardziej powściągliwy, to byłby dobry czas, aby upolować rzeczy, które wyglądały na naprawdę kochane i naprawdę używane.

Q: Scenografia spektaklu jest dużą częścią tej teatralności. Powiedziałaś, że jest to odpowiedź na Twoje własne słowa: „Położyłbym czarną, błyszczącą łajbę na białym krajobrazie konformizmu”

Rick Owens: Guy Trebay napisał coś w „Timesie” kilka lat temu, na długo przed tym, jak Triennale zwróciło się do mnie w sprawie retrospektywy. Pisał o mojej pracy i wspomniał o tym, co powiedziałem ponad 20 lat temu, więc myślę, że było to w mojej głowie. A sama przestrzeń była architektonicznie w sam raz dla mnie. Wydawało się, że umieszczenie tam ogromnego, pierwotnego, zamaszystego gestu było właściwym posunięciem. Michele uważała, że to naprawdę kiepskie, kręciła na to nosem i mówiła, że to „pierwszy stopień”. Zrobiłem to, ponieważ wiele rzeczy, które zrobiłem, to proste gesty i to mi się podoba. To był zabieg, który miał sens z moim zamiłowaniem do land artu i do czegoś pierwotnego w tym wdzięcznym zakrzywieniu. Określiłem to jako „Primal Howl”. Roboczy tytuł brzmiał „Turdnado”. To robi się tanie i komiczne.

Q: Czy możesz wyjaśnić kompozycję dzieła „Primal Howl”? Wierzę, że jest on zrobiony z twoich własnych włosów, piasku z Adriatyku, et cetera.

Rick Owens: To nie mogła być tylko piana. To musiało oznaczać coś, co odnosiło się do mojego życia i co czułem osobiście. Najzabawniejsze jest to, że przez lata gromadziłem watki moich włosów. Naprawdę miałem ich mnóstwo od szczotek do włosów. Oczywiście, nie ma włosów w każdym centymetrze kwadratowym, ale są w mieszance. Chodzi o pieprzenie przestrzeni swoim DNA! Piasek jest z okolic Wenecji. To plaża, na której bywam dość często, i wybrzeże. Byłbym nad morzem przez cały rok, gdybym tylko mógł. Jest coś w tym przecięciu oceanu i morza oraz ziemi i nieba, co sprawia, że czujesz się jak w centrum wszechświata.

Q: Co chciałeś, aby ten pokaz powiedział, jeśli nie był dydaktycznym przewodnikiem A-Z po Ricku Owensie?

Rick Owens: Nie było żadnej prawdziwej narracji. To jest tak zgrabna kompozycja, jaką tylko mogę znaleźć. Opiera się na instynkcie. Chodziło po prostu o zebranie wszystkiego, co mi pasowało i stworzenie tych zgrabnych kompozycji. Myślę, że miałem około 30 procent więcej, które usunąłem. To jak poezja – starasz się połączyć niektóre zdania i słowa, które odbijają się od siebie w piękny sposób.

ŹRÓDŁO: news.artnet

Staramy się, aby nasze treści były Prawdziwe, Dokładne, Poprawne, Oryginalne i Aktualne.

Jeśli uważasz, że jakakolwiek informacja w tym artykule jest Niepoprawna, Niekompletna, Plagiatowana, narusza Twoje prawa autorskie lub chcesz zaproponować aktualizację, wyślij nam wiadomość e-mail na adres [email protected], wskazując proponowane zmiany i adres URL treści. Podaj jak najwięcej informacji, a my obiecujemy podjąć działania naprawcze w miarę naszych możliwości.