Leland Stanford

(1824-1893)

Jeden z „wielkiej czwórki”, która zbudowała kalifornijską linię kolejową Central Pacific, Leland Stanford wniósł do partnerstwa rozległy wpływ polityczny, który ubezpieczył ten prywatnie finansowany projekt wszystkimi zaletami finansowania publicznego.

Stanford urodził się w zamożnej rodzinie rolniczej w Watervliet w stanie Nowy Jork. Po doskonałej edukacji średniej i kilka lat studiów wyższych, Stanford wszedł do elitarnego biura prawniczego, aby przygotować się do kariery jako adwokat, zdając egzamin adwokacki w 1848 roku. Wkrótce przeniósł się do Wisconsin, gdzie zaczął praktykować swój zawód.

Po trzech latach spędzonych w Wisconsin, Stanford i jego nowa żona postanowili przenieść się do Kalifornii, gdzie kilku jego braci odniosło już sukces jako kupcy. Stanford dołączył do nich w 1852 roku i wkrótce zaczął zarabiać ogromne sumy pieniędzy, sprzedając sprzęt górnikom w północnej Kalifornii. Zaangażował się również w politykę, najpierw jako sędzia pokoju, potem jako bezskuteczny republikański kandydat na skarbnika stanowego w 1857 roku, a w 1859 roku jako bezskuteczny republikański kandydat na gubernatora. Stanford został w końcu wybrany na gubernatora w 1861 roku, kiedy wojna secesyjna podzieliła głosy Demokratów, i odegrał rolę w utrzymaniu lojalności Kalifornii wobec Unii.

Podczas swojej kadencji Stanford nie podjął żadnej próby oddzielenia swojego urzędu politycznego od prywatnych interesów biznesowych. Wraz z Markiem Hopkinsem, Collisem Huntingtonem i Charlesem Crockerem Stanford był jednym z „Wielkiej Czwórki” planującej budowę wschodniego odcinka kolei transkontynentalnej, a jego wkład w to partnerstwo miał przybrać formę wpływów politycznych. Jako gubernator, Stanford dotrzymał tego zobowiązania, pomimo swoich obowiązków wobec społeczeństwa, pomagając zabezpieczyć ogromne inwestycje państwowe i dotacje gruntowe dla projektu kolejowego.

Kiedy jego kadencja zakończyła się w 1863 roku, Stanford odmówił ponownego ubiegania się o urząd gubernatora, wybierając zamiast tego stanowisko prezesa Central Pacific, które piastował aż do śmierci. Był również głównym udziałowcem i długoletnim prezesem Southern Pacific, a także właścicielem wielu firm budowlanych, które zajmowały się budową większości linii kolejowych. Później w tym stuleciu, gdy wzrosła presja opinii publicznej na rządową regulację takich monopoli, polityczne koneksje Stanforda w Kalifornii nadal utrzymywały jego kolejowe interesy biznesowe na właściwym torze.

Ogromne bogactwo, jakie Stanford zdobył dzięki budowie kolei, pozwoliło mu na wystawne życie. Utrzymywał ogromne winnice i posiadał duże ranczo do hodowli koni w pobliżu Palo Alto. W 1884 r. śmierć ich piętnastoletniego syna skłoniła Stanfordów do założenia i ufundowania Uniwersytetu Stanforda ku jego pamięci. W 1885 r. Stanford zaaranżował powołanie go przez ustawodawcę kalifornijskiego do Senatu Stanów Zjednoczonych, w którym zasiadał bez wyróżnienia, ale z przyjemnością, aż do śmierci w 1893 r.

.