Any child of the 1980s is familiar with the basic skeleton of the Oregon Trail, from the celebrations warranted by a sight of Chimney Rock to the dangers of running a team of oxen at a grueling pace with meager rations. Ale nawet zagorzali gracze klasycznej gry komputerowej, która w tym roku skończyła 45 lat, mogą nie wiedzieć, że relikty samego szlaku są nadal wyryte w krajobrazie Stanów Zjednoczonych.

Sam szlak – wszystkie 2170 mil – był przemierzany przez ponad 400 000 ludzi w latach 1840-1880. Obciążeni wozami i swoim skromnym dobytkiem pionierzy, którzy odważyli się przebyć Szlak Oregonu, powoli pomagali budować zachodnią część Stanów Zjednoczonych. Szlak zaczynał się w Independence w stanie Missouri i prowadził do doliny Willamette w Oregonie, gdzie pionierzy mogli zdecydować, czy pozostać na miejscu, czy kontynuować podróż na północ lub południe i osiedlić się.

Jak Szlak Oregonu ewoluował, tysiące wozów wyżłobiło koleiny w ziemi, które działały jak doraźna droga dla osadników, którzy podążali za nimi. Ale nie podążali oni pojedynczą, solidną ścieżką. Raczej koła wozów pozostawiały koleiny w całym kraju, ponieważ pionierzy znajdowali po drodze różne skróty i łatwiejsze trasy. Wiele z tych kolein istnieje do dziś, choć niektóre z nich są zagrożone zniszczeniem, ponieważ gminy naciskają, aby rozciągnąć większe i lepsze dostawy energii w całym regionie.

Więc uszczelnij te wagony i przygotuj się na bród rzeki. Podążaj za tą współczesną podróżą, zatrzymując się, aby zobaczyć relikty szlaku po drodze – bez potrzeby martwienia się o tyfus plamisty czy czerwonkę.

Red Bridge Crossing (Kansas City, Missouri)

Te koleiny nie są tak oczywiste dla niewprawnego oka – to miejsce to bagno, czyli zapadnięty szlak wyryty w zboczu wzgórza, spowodowany przez mokre koła wozów wyjeżdżających z Big Blue River. Była to pierwsza przeprawa przez rzekę, jaką pionierzy napotkali na szlaku; często musieli tu obozować i czekać, aż rzeka osiągnie odpowiednią wysokość, by się przeprawić.

Alcove Spring (Blue Rapids, Kansas)

Unikalne formacje skalne, wodospad i naturalne źródło w tym miejscu były ulubionym miejscem postoju pionierów po przeprawie przez Big Blue River. Wielu z nich chciało pozostawić po sobie ślad i wyryło swoje imiona na skałach wokół źródła – w tym Edwin Bryant, członek słynnej, skazanej na zagładę partii Donner-Reed. Według Bryanta, jego grupa nazwała ten obszar „Alcove Springs” i wyryła tę nazwę w skałach i pniach okolicznych drzew.

California Hill (Brule, Nebraska)

Pionierzy musieli pokonać ciężką wspinaczkę na California Hill po przekroczeniu rzeki South Platte. Zaraz po przedostaniu się na drugą stronę wody, wozy musiały pokonać 240 stóp w ciągu nieco ponad półtorej mili, pozostawiając na wzgórzu głębokie koleiny, które są widoczne do dziś. Prawie wszyscy na Szlaku Oregońskim musieli pokonać tę trasę, a Wzgórze Kalifornijskie było pierwszą poważną wspinaczką, jaką napotkali na szlaku.

Stacja Rock Creek (Fairbury, Nebraska)

Prystynowe koleiny szlaku ciągną się 1600 stóp przez krajobraz tutaj, w Stacji Rock Creek. Miejsce to zostało pierwotnie założone jako przystanek zaopatrzeniowy, a w końcu stało się stacją Pony Expressu. Płatny most zbudowany specjalnie dla pionierów przecinał tutaj potok – przed mostem, podróżni musieli opuszczać swoje wozy do potoku i podnosić je z niego. Most rozwiązał ten problem, pozwalając osadnikom na pominięcie ciężkiego podnoszenia, płacąc od 10 do 50 centów za przejazd na poziomie drogi; opłata zależała od wielkości ładunku i możliwości zapłaty.

Guernsey Ruts (Guernsey, Wyoming)

Tory w Guernsey są jedną z najbardziej imponujących pozostałości historii Szlaku Oregonu. Prawie każdy pionier musiał przejechać przez to samo miejsce w tym miejscu, jadąc po miękkim piaskowcu. Z czasem każdy wagonik niszczył skałę coraz bardziej… i bardziej… i bardziej. Koleiny w końcu stały się głębokie na pięć stóp, a zwiedzający mogą po nich chodzić, aby poczuć się jak pionierzy. Na południe od Guernsey znajduje się Register Cliff, gdzie wielu pionierów wyryło swoje nazwiska w skale, aby udokumentować swoje przejście.

Independence Rock (Casper, Wyoming)

Wielu pionierów przejeżdżających przez Independence Rock zatrzymało się tutaj, aby wyryć swoje nazwiska w granicie, zyskując tytuł jednego z „rejestrów pustyni”, nadany przez Ojca Petera J. DeSmeta w 1840 roku. Punkt orientacyjny został ochrzczony jako Independence Rock w 1830 roku, kiedy William Sublette przejeżdżał tędy ze swoim taborem, zauważając, że dotarł tam przed 4 lipca, jeśli tabory nie dotarły do tego czasu, nie miały szans dotrzeć do celu przed zimą.

Big Hill (Montpelier, Idaho)

Do 1852 roku, kiedy droga McAuley Road została przecięta, pionierzy musieli zmierzyć się z wyzwaniem Big Hill. Najdłuższa i najbardziej stroma wspinaczka na Oregon Trail, wzgórze to miało jeszcze bardziej niebezpieczny zjazd. Ślady są wciąż widoczne podczas wchodzenia na wzgórze, a także w drodze powrotnej w dół, do Bear River Valley. Najlepiej oglądać je nieco dalej od autostrady – z bliska nie widać wielkości tego, co pionierzy znosili na tej części szlaku.

Virtue Flat (Baker City, Oregon)

Tuż poniżej współczesnego National Historic Oregon Trail Interpretive Center na wzgórzu Flagstaff Hill – gdzie pionierzy po raz pierwszy zobaczyli dolinę Baker Valley – widać siedem mil kolein wozów. W miejscu tym znajdują się być może pierwsze na zachodzie pasy mijania; niektóre koleiny biegną równolegle do siebie, co sugeruje, że niektóre wagony mijały inne, jadące wolniej, aby dotrzeć do Powder River jako pierwsze.

Wąwóz rzeki Columbia (Biggs Junction, Oregon)

Przy autostradzie w tym miejscu historyczny znak Szlaku Oregonu znajduje się na ścianie klifu obok jednego z ostatnich zestawów kolein wagonowych na trasie do Columbii. Rozciągają się one na wzgórzu po stronie drogi i biegną wzdłuż klifu przez około milę, prowadząc do imponującego widoku na rzekę Columbia.