Linda Evangelista siedzi na lunchu w dzielnicy Chelsea na Manhattanie, włączając swojej mamie, Marisie, telefon głośnomówiący. „Mamo, jakimi liniami lotniczymi leciałam, kiedy przeprowadziłam się do Nowego Jorku? Czy to była People Express? Gdzie nie zapłacilibyśmy nic, 88 dolarów w obie strony?”
„Hmm, tak, myślę, że tak”, mówi Marisa.
„Ile miałam lat, kiedy przyjechałam do Nowego Jorku? Osiemnaście i pół, czy 19?”
„Myślę, że to było 18½,” mówi Marisa. „Prawda?”
Evangelista śmieje się. „Nikt nic nie pamięta!”
Cóż, to nie do końca prawda. Po przeprowadzce do Nowego Jorku w 1984 roku, pierwszą osobą, do której zadzwoniła Evangelista była jej mama. „Ona zawsze dzwoniła”, wyjaśnia Marisa. „Z budki telefonicznej”, dodaje Evangelista. „Chciałam wiedzieć, że jest bezpieczna i gdzie jest”, mówi Marisa. „Dzięki, mamo”, mówi Evangelista. „Ciao, ciao!”
Na tych stronach, Evangelista, 51, odtwarza swoje życie w robotniczym mieście St. Catharines, Ontario, zanim wyjechała do Nowego Jorku, rozpoczynając legendarną karierę jako definitywna supermodelka. Aby potwierdzić jej supernadzwyczajność, kilka liczb: ponad 700 okładek magazynów; kultowe kampanie dla Versace, Chanel i Dolce & Gabbana, między innymi; co najmniej trzy szalenie wpływowe kolory włosów; i, co słynne, dwie supermodelkowe towarzyszki, Christy Turlington i Naomi Campbell. Nie wspominając już o archiwum w Kanadzie, które jest pełne designerskich przedmiotów. „Prędzej niż później zostaną oddane” – mówi. „Co ja mam z tym zrobić? Nie mogę już dłużej trzymać tych rzeczy.”
Ale wracając do tamtych czasów. „Wszystko jest tam, gdzie bywałem. Samochód, którym jeździłam, mój dom, sklep, kościół … to jest to, co się wydarzyło.” Ona i fotograf Nathaniel Goldberg obsadzili modelkę Raquel Zimmermann w roli młodej Lindy, bardziej dla jej zdolności do przekazywania emocji niż dla jakiegokolwiek fizycznego podobieństwa. „Ona jest fenomenalna” – zachwyca się Evangelista. „Przypomina mi to, czym według mnie była Janice Dickinson, to małe zwierzątko, które może się obracać, poruszać i podrasowywać, a ona to rozumie. Uwielbiałam patrzeć, jak tłumaczy to, co ja chciałam. Ona jest moim alter ego.”
Oczywiście, jest trochę poetyckiej licencji w tej historii. Evangelista nie wziął pociąg do Grand Central (raczej droższe niż People Express). A jej przybycie do Nowego Jorku jest pierwsze, przed podróżą do tyłu. „Uwielbiam jej stopy posadzone na ziemi, ponieważ przybyła” – wyjaśnia Evangelista. „To jest początek. Oto ona i to jest miejsce, z którego przybyła.”
Po przybyciu do miasta, Evangelista udała się prosto do tego, co teraz wydaje się osobliwie nazwane, modelowego mieszkania. „To było pełne karaluchów”, wspomina. „Ale ja po prostu myślałam, że wszystko jest tak, jak powinno być”. Zaczęła chodzić na wyprawy. „Przez miesiąc robiłam osiem do dziesięciu przejść dziennie, nauczyłam się jeździć metrem. Pamiętam, że pojechałam do SoHo, a to było jak wyjazd na Marsa. Tylko ciężarówki i opuszczone budynki.” Ledwo wiązała koniec z końcem. „Moja mama wysyłała mi 100 dolarów tu, 100 dolarów tam”. W rzeczywistości, Evangelista dostała dokładnie jedną pracę modelki w tych wczesnych dniach. „To było dla Jean Louis David, reklama w Mademoiselle. Zarobiłam kilkaset dolarów. I Elite powiedział mi, 'Nie rozczarowuj się. Wyślemy cię do Paryża. ”
Więc wyruszyła, zatrzymując się z dwoma innymi modelkami w „Hôtel St. André des Arts, niedaleko miejsca, gdzie zmarł Jim Morrison”. Jedna z jej pierwszych prac redakcyjnych – okładka magazynu o kocich oczach – została wykonana przez makijażystę, który kazał jej siedzieć w pokoju i nie ruszać się z miejsca, podczas gdy reszta ekipy jadła lunch. Przez dwie godziny. „Kiedy wróciła, było trochę czarnego proszku posypanego na moich policzkach, które spadły, a ona poszła balistyczna.”
Ale Evangelista myślała, że tak właśnie było. „Mój ojciec przez całe życie pracował na linii odlewniczej, więc rozumiałam, czym może być praca”. Kontynuuje: „Byłam naiwna, tak bardzo naiwna. Potem przytrafiło mi się wiele dobrych rzeczy, a także wiele złych. Zajęło mi trzy lata, zanim zaczęłam pracować z wielkimi fotografami, takimi jak Arthur Elgort, Peter Lindbergh, Steven Meisel. Wszystko wpadło na swoje miejsce, ale nie było to szybkie. To było bardzo powolne wspinanie się po drabinie.”
Drabina Evangelisty zaczęła się w domu z czerwonej cegły na przedmieściach, otoczona włoską, katolicką rodziną, która mieszkała blisko siebie w tej samej dzielnicy. Mieszkała w domu przedstawionym na zdjęciu w tej historii wraz z rodzicami i dwoma braćmi (co przejmujące, rodzina właśnie sprzedała go w lipcu). „Strzelanie tam było bardzo emocjonalne,” mówi. „W mojej sypialni można było niemal dotknąć obu ścian od środka. Ale przynajmniej nie musiałam się nią dzielić! Miałam dokładnie to, co wszyscy inni. Nie miałam więcej, ani nie miałam mniej.”
„Moja mama wysyłała mi 100 dolarów tu, 100 dolarów tam.”
Zdjęcie sypialni w tym portfolio znajduje się w rzeczywistości w domu ciotki Evangelisty. „Moja babcia szydełkowała ten koc. To jest dokładnie tak, jak wszystko wyglądało, kiedy dorastałam – dom moich rodziców, mojej babci, wszystko. To jest jak zakrzywienie czasu. I wszyscy mieliśmy wszędzie obrazy religijne; w każdym pokoju Ostatnia Wieczerza.”
Evangelista pracowała na wielu stanowiskach, między innymi w sklepie jubilerskim („Potrafię oceniać diamenty lepiej, tak samo dobrze jak gemolodzy GIA; byłam ich pasjonatką”, mówi z pewną dumą) i w hollywoodzkim muzeum figur woskowych. „Hurra dla Hollywood! Michael Jackson, Marilyn, oni wszyscy tam byli. Byłam w budce z klatką wokół niej i sprzedawałam bilety. Zawsze miałam trzy prace. Musiałam, bo potrzebowałam pieniędzy, żeby kupić modę. Pracowałam w każdej minucie, kiedy nie byłam w szkole.”
Jej modowa obsesja zaczęła się wcześnie. „Myślę, że byłem jak 11 lub 12 kiedy usiadłem moja mama w dół we łzach, i powiedziałem, 'Potrzebuję więcej strojów. To jest takie ważne.’ Brzmi to głupio, ale nie było innego sposobu na wyrażenie siebie. Potrzebowałam tej bluzki z małym falbaniastym kołnierzykiem Peter Pan, która pasowałaby do sztruksowych spodni z klinem. A ona na to: 'Już się robi’. Zrobiła to.”
Evangelista nigdy nie był nie ściągnięty razem. „Zawsze miałam wybrany mój następny strój, i zawsze był to, jak, garnitur”, wspomina. „Marynarka, spódnica z bluzką, kolczyki, i buty. To było z centrum handlowego, albo jechaliśmy nad rzekę do Niagara Falls w Nowym Jorku, albo do Buffalo, gdzie nasza waluta w tamtych czasach szła dalej.” Aby zaliczyć transakcję, musiała być jednak oddana. „Musiałabyś nosić strój w samochodzie do domu, żeby nie płacić cła.”
„Miałam dokładnie to, co wszyscy inni. Nie miałem więcej, ani nie miałem mniej.”
Samochód? Brązowe Eldorado z 1982 roku. „W baku była dziura, więc za każdym razem, gdy skręcałem w lewo, traciłem paliwo. Dzieliliśmy go z bratem.” Kiedy Evangelista miała czas wolny, spędzała czas z przyjaciółmi w hotelach z lat 50-tych i 60-tych wokół wodospadów (jak Space Motel, na zdjęciu tutaj). „W latach 50. były one tak luksusowe i wyjątkowe. Ludzie jeździli tam na swój miesiąc miodowy.” Ale w latach 80-tych „wszystko zamykano tak wcześnie, a my po prostu szukaliśmy miejsca, gdzie można spędzić czas”. To, lub wszyscy poszliby na kolację do chińskiej restauracji („ale nie w Chloé,” mówi, śmiejąc się, patrząc na leżącego Zimmermanna).
Mówiąc o spędzaniu czasu, czy Evangelista zostawiła pogrążonego w żałobie młodego mężczyznę przy wodospadzie Niagara- lub bramie People Express? „Ach, nie,” odpowiada z uśmiechem. „Spotykałam się z kimś, ale nie zostawiłam go dla modelingu.”
Nawet jeśli Evangelista zbudowała wspaniałą międzynarodową karierę, nigdy tak naprawdę nie opuściła domu. Podczas tej sesji zdjęciowej, wspomina, „wszyscy sąsiedzi przyszli, Nowakowscy przyszli, facet z naprzeciwka. Wszystko było takie samo, jak w starej dzielnicy. Moja ciotka Zizi wszystkich karmiła, całą ekipę, wszystkich. To jest moja rodzina – karmimy, karmimy, karmimy.”
Na tej notatce, Evangelista kończy swój lunch i przygotowuje się do powrotu do domu do swojego dziewięcioletniego syna, Augustin („Augie” w momspeak). Odkłada folder ze zdjęciami – jedno z jej domu z dzieciństwa, z Zimmermannem w lejącej się Gucci, spoczywa na wierzchu.
„Wiesz co, zamek nie zmieniłby mojego wychowania”, mówi. „Namiot też nie.”
Ten artykuł pierwotnie ukazał się w numerze Harper’s BAZAAR z września 2016 roku.
Zdjęcie główne: Dom ciotki Evangelisty, z jej zdjęciem na nocnym stoliku, w St. Catherines, Ontario. Dolce & Gabbana slipdress, $4,595, 877-70-DGUSA; Jennifer Meyer ring, $1,275, 888-8-BARNEYS.
Modele: Raquel Zimmermann i David Alexander Flinn; włosy: Vi Sapyyapy dla Leonor Greyl; makijaż: Marla Belt dla Dior; manicure: Wendy Rorong dla Essie; produkcja: Truc Nguyen dla Plutino Group i Wei-Li Wang.
.
Dodaj komentarz