Oprócz interesującej i radosnej obecności w kwaterach prezydenckich, zwierzęta domowe w Białym Domu są również znane ze swojego znaczenia politycznego.
- Written by Adrija Roychowdhury | New Delhi |
- Updated: 21 stycznia, 2021 8:34:13 am
Od lewej do prawej Franklin Roosevelt z Falą, Ronald Reagan z El Alamein i rodzina Kennedych z psami. (Wikimedia Commons/ edytowane przez Gargi Singh)
Wiekowa tradycja zostanie wkrótce przywrócona w Białym Domu ze zwierzętami domowymi, które powrócą do rezydencji prezydenckiej po czterech latach przerwy.
Oczekuje się, że prezydent elekt, Joseph R. Biden, wprowadzi swoje dwa owczarki niemieckie, Champ i Major, do rezydencji wykonawczej, kiedy wprowadzi się w styczniu przyszłego roku. Donald Trump był pierwszym prezydentem od ponad stu lat, który nie miał zwierzęcia w Białym Domu. Przed nim, jedynymi innymi prezydentami, którzy nie posiadali zwierząt domowych byli James K Polk (1845-49) i Andrew Johnson (1865-69), chociaż ten ostatni jest znany z tego, że karmił rodzinę białych myszy podczas swojego impeachmentu.
Prezydenckie zwierzęta domowe były w centrum uwagi publicznej od najwcześniejszych dni republiki. Zróżnicowany asortyment zwierząt żyjących w rezydencji wykonawczej odzwierciedlał te, które można znaleźć w wielu amerykańskich domach”, pisze Jennifer B. Pickens, ekspert ds. społecznych Białego Domu, w swojej książce „Zwierzęta domowe w Białym Domu”. „Dlatego konie, krowy, kozy, kurczaki, a nawet owce można było znaleźć w Białym Domu, wraz z bardziej domowymi zwierzętami, takimi jak psy, koty, ptaki i inne małe zwierzęta domowe.”
Prezydent Theodore Roosevelt i jego rodzina z psem Skipem. (Wikimedia Commons)
Więcej egzotycznych zwierząt również zaznaczyło swoją obecność w towarzystwie pierwszej rodziny. Na przykład prezydent Theodore Roosevelt, znany przyrodnik, miał dużą kolekcję zwierząt, w tym niedźwiedzia, borsuka i hienę.
Ale oprócz interesującej i radosnej obecności w kwaterach prezydenckich, zwierzęta domowe w Białym Domu są również znane ze swojego znaczenia politycznego. Często znajdowały wzmianki w ważnych przemówieniach prezydenckich, a nawet pojawiały się na pierwszych stronach gazet.
„Dowody obfitują w to, że prezydenckie zwierzęta domowe są integralną częścią strategii politycznej Białego Domu”, piszą politolodzy Forrest Maltzman, James H. Lebovic, Elizabeth N. Saunders i Emma Furth w opublikowanej w 2012 roku pracy badawczej zatytułowanej „Uwolnienie prezydenckiej władzy: polityka zwierząt domowych w Białym Domu”. Opracowują oni, w jaki sposób prezydenci wykorzystują zwierzęta domowe publicznie w sposób strategiczny: „W czasach wojny lub skandalu zwierzęta domowe są mile widzianymi towarzyszami publicznymi, ale nie w okresach trudności gospodarczych.”
Domowe i egzotyczne zwierzęta domowe Białego Domu w historii Ameryki
Pierwszy prezydent Ameryki George Washington był zagorzałym miłośnikiem zwierząt, o czym świadczy duża liczba koni, psów i zwierząt gospodarskich, które mieszkały w jego posiadłości mieszkalnej w Mount Vernon w Wirginii. Nadał swoim pupilom wyjątkowe i kolorowe imiona, takie jak Sweet Lips, Madame Moose Cornwallis czy Truelove. Wiadomo również, że Washington otrzymał w prezencie od króla Hiszpanii parę osłów, z których jeden zdechł w trakcie podróży. Drugi został nazwany Królewskim Prezentem. Uważa się, że pierwszy prezydent poświęcił sporo czasu i wysiłku na hodowlę osła ze swoimi amerykańskimi klaczami.
Trzeci prezydent Ameryki, Thomas Jefferson, stworzył jedne z najciekawszych zwierzęcych dodatków do Białego Domu. W 1803 r. zlecił ekspedycję na nowo nabyte terytoria w zachodniej części kraju. Jego dwaj zaufani żołnierze i odkrywcy, którzy przewodzili ekspedycji, Meriwether Lewis i William Clark, wysłali do prezydenta wiele różnych zwierząt, zarówno żywych, jak i martwych, aby mógł je badać.
„Najbardziej pamiętne były dwa młode niedźwiedzie grizzly, które trzymał w klatce w Białym Domu”, pisze Pickens. Również drogim dla opinii publicznej był pupil Jeffersona, kpiarz Dick, którego często widywano latającego swobodnie w gabinecie prezydenta i siedzącego na ramionach swego pana. Jeffersonowi przypisuje się również zbudowanie słynnych stajni dla koni, które są obecnie częścią Zachodniej Kolumnady.
Prezydent Ronald Reagan na swoim arabskim ogierze El Alamein. (Wikimedia Commons)
Szósty prezydent USA, John Quincy Adams, miał reputację aligatora, którego trzymał w wannie w niedokończonym wschodnim pokoju Białego Domu. Wiadomo, że aligator został mu podarowany przez francuskiego arystokratę i wojskowego markiza de Lafayette, który walczył w amerykańskiej wojnie rewolucyjnej. Historia głosi, że Lafayette otrzymał wiele prezentów podczas swojej podróży po 24 stanach w 1824 i 1825 roku, a najbardziej niezwykłym wśród nich był aligator, którego później podarował prezydentowi Adamsowi.
Adams nie był jedynym, który miał niezwykły gust, jeśli chodzi o zwierzęta domowe. Martin Van Buren, który objął urząd w 1837 roku, był zachwycony otrzymaniem pary tygrysich młodych od sułtana Omanu na początku swojej prezydentury. Gdy rozpoczął przygotowania do ich zakwaterowania w Białym Domu, Kongres wyraził swoją dezaprobatę dla tej sytuacji. Van Buren gwałtownie spierał się z Kongresem o pozwolenie na zatrzymanie swoich tygrysich młodych. W końcu musiał się poddać, a młode zostały skonfiskowane przez Kongres, który wysłał je do lokalnego zoo.
Ale, oczywiście, to zawsze były psy z Białego Domu, które otrzymywały największą ilość publicznego uczucia. Od czasu administracji Williama McKinleya w 1897 roku, każdy pojedynczy prezydent Ameryki posiadał psa. Pierwszym prezydenckim psem domowym, o którym regularnie pisały gazety, był Airedale, którego Warren G. Harding (1921-23) otrzymał w prezencie od jednego ze swoich zwolenników w Toledo w Ohio. Nazwany Laddie Boy, pies był traktowany jak członek rodziny Hardingów. Pozwolono mu włóczyć się po Białej, uczestniczyć w spotkaniach z prezydentem, a nawet dano mu jego własne, wykonane na zamówienie krzesło gabinetowe. „Sam prezydent Harding poświęciłby czas na pisanie listów do dzieci w imieniu Laddiego”, mówi raport o psie opublikowany w The Toledo Gazette w 2012 roku. Dodaje, że „dzieci w całym kraju kochały Laddiego, a 26 lipca każdego roku dostawał przyjęcia urodzinowe w Białym Domu, na które zapraszano inne psy z sąsiedztwa.”
Laddie Boy zaczął znikać z oczu opinii publicznej wraz z nagłą chorobą Hardinga w 1923 roku. Podobno pies wył przez trzy dni, zanim Harding odszedł. Wkrótce potem jednak, próbując zbudować pomnik dla Hardinga i jego psiego towarzysza, tysiące kioskarzy w całym kraju ofiarowało po jednym groszu, które zostały przetopione i odlane w naturalnej wielkości rzeźbę Laddie Boya.
Pierwszym prezydenckim psem domowym, który doczekał się regularnej relacji w gazecie był Airedale, którego Warren G. Harding (1921-23) otrzymał w prezencie od jednego ze swoich zwolenników w Toledo w Ohio o imieniu Laddie Boy. (Wikimedia Commons)
Pies Franklina Roosevelta, Fala, on i ona Lyndona Johnsona, psi prezent Johna F. Kennedy’ego ze Związku Radzieckiego, Puszinka, cocker spaniel Richarta Nixona, Checkers, a także ostatnio portugalski pies wodny Baracka Obamy, Bo i Sunny, to niektóre z dobrze znanych nazwisk na liście psów Białego Domu.
Barack Obama’s Portuguese Water Dogs, Bo and Sunny. (Wikimedia Commons)
Meanwhile, Bill Clinton’s cat Socks became a celebrity soon after his presidential term began, receiving fan mails and making headlines. Kiedy prezydent przyjął Labrador Retriever, Buddy, w 1997 roku, te dwa zwierzęta były w centrum uwagi za nie dogadywanie się. Clinton jest znany z tego, że słynnie zauważył: „Lepiej radziłem sobie z Arabami – Palestyńczykami i Izraelczykami – niż z Socksem i Buddy’m.”
Polityka prezydenckich zwierząt domowych
Oprócz podkreślania kochającej zwierzęta strony ich charakterów, zwierzęta domowe były również strategicznie wykorzystywane przez amerykańskich prezydentów w różnych punktach. Na przykład Fala Roosevelta odegrała kluczową rolę w zapewnieniu reelekcji swojemu panu.
Terier szkocki podróżował u boku prezydenta, uczestniczył w ważnych spotkaniach, a także został mianowany honorowym szeregowcem wojskowym w ramach zbiórki funduszy podczas II wojny światowej. Podczas kampanii wyborczej w 1944 roku republikanie oskarżyli Roosevelta o przypadkowe pozostawienie psa na Aleutach, a następnie wysłanie niszczyciela marynarki wojennej, aby go odebrać na koszt amerykańskich podatników.
Roosevelt bronił się starannie przygotowanym, emocjonalnym przemówieniem. „Ci republikańscy przywódcy nie zadowolili się atakami na mnie, ani na moją żonę, ani na mojego syna… teraz objęli nimi mojego małego psa, Falę. Cóż, oczywiście, nie mam pretensji do ataków, a moja rodzina nie ma pretensji do ataków, ale Fala ma do nich pretensje” – powiedział publiczności. „Jestem przyzwyczajony do wysłuchiwania złośliwych kłamstw na swój temat… Ale myślę, że mam prawo mieć pretensje, sprzeciwiać się oszczerczym stwierdzeniom na temat mojego psa”. Uważa się, że przemówienie Fali pomogło ożywić kampanię Roosevelta, ponieważ poszedł dalej, aby wygrać bezprecedensową czwartą kadencję jako prezydent USA.
Osiem lat później przemówienie Fali zainspirowało Richarda Nixona, który przed wyborami prezydenckimi w 1952 r. dał to, co stało się znane jako „przemówienie Checkers”, nazwane po jego cocker spanielu. Nixon był w tym momencie republikańskim kandydatem na wiceprezydenta i został oskarżony o nieprawidłowości związane z funduszem założonym na pokrycie jego politycznych wydatków. Podczas półgodzinnego wystąpienia telewizyjnego Nixon bronił się, wspominając o zamiarze zatrzymania jednego prezentu, czarno-białego psa, któremu jego dzieci nadały imię Checkers. „Dzieci, jak wszystkie dzieci, kochają tego psa i chcę tylko powiedzieć, że niezależnie od tego, co o nim powiedzą, zatrzymamy go” – powiedział Nixon. Wiadomo, że przemówienie Checkersa wzbudziło ogromną sympatię opinii publicznej i uratowało karierę Nixona. Pozostał on na partyjnym bilecie i został wybrany na wiceprezydenta.
Pisząc o strategicznym wykorzystaniu prezydenckich petycji publicznie, autorzy artykułu z 2012 roku argumentują, że „w czasie wojny mówią krajowi, że oni i reszta narodu są w dobrych rękach… W czasach osobistego skandalu przekonują nas, że prezydent jest tylko człowiekiem.”
W tym samym czasie uczeni zauważają, że zwierzęta domowe są mniej prawdopodobne w czasach przymusu gospodarczego, kiedy widok rozpieszczonego szczeniaka jest najmniej atrakcyjny dla opinii publicznej.
W konsekwencji, brak psa lub jakiegokolwiek zwierzęcia w Białym Domu w trakcie administracji Trumpa został dokładnie przeanalizowany jako znak jego osobowości. W 2019 roku, podczas wiecu w El Paso w Teksasie, Trump wyjaśnił, że nie posiadał psa, ponieważ pomysł wydawał mu się „foniczny”. „Nie miałbym nic przeciwko posiadaniu jednego, szczerze mówiąc, ale nie mam czasu. Jak wyglądałbym, spacerując z psem po trawniku Białego Domu?”, zapytał.
Wkrótce potem artykuł przeprowadzony przez Washington Post przeanalizował brak sympatii Trumpa do psów. „Istnieją dowody na to, że Trump nie lubi zbytnio psów, prawdopodobnie z powodu jego tendencji germafobicznych”, powiedział artykuł napisany przez Antonia Noori Farzan. Opiera ona swoją analizę na pamiętniku napisanym przez pierwszą żonę Trumpa Ivanę Trump, w którym mówi ona o tym, dlaczego Trump nie jest fanem psów. Artykuł Washington Post dalej zauważa: „Trump ma długotrwały zwyczaj porównywania ludzi, których postrzega jako wrogów do psów, często oskarżając ich o zachowania, które nie są zwykle kojarzone z psami.”
Perspektywa Bidena przywracającego psy do Białego Domu oczekuje szerokiej ilości pozytywnej uwagi ze strony amerykańskiej prasy. Oczekuje się, że Biden „uzdrowi” Amerykę po czterech latach administracji Trumpa, a jego futrzani przyjaciele w Białym Domu są być może właśnie odpowiednimi towarzyszami w tej podróży.
Dalsza lektura:
Pets at the White House: 50 lat prezydentów i ich zwierząt domowych przez Jennifer B. Pickens
Zwierzęta domowe w Białym Domu przez Margaret Truman
Masz aktualizacje
Unleashing presidential power: The politics of pets in the White House by Forrest Maltzman, James H. Lebovic, Elizabeth N. Saunders, and Emma Furth
📣 The Indian Express jest teraz na Telegram. Kliknij tutaj, aby dołączyć do naszego kanału (@indianexpress) i być na bieżąco z najnowszymi nagłówkami
Aby uzyskać wszystkie najnowsze wiadomości na temat badań, pobierz Indian Express App.
-
- Strona internetowa Indian Express została oceniona jako ZIELONA za wiarygodność i wiarygodność przez Newsguard, globalną usługę, która ocenia źródła wiadomości pod kątem ich standardów dziennikarskich.
- Tags:wybory w USA w 2020 rokuJoe BidenPrezydent Donald TrumpBiały Dom
.
Dodaj komentarz