Blizna, ślad pozostawiony na skórze po zagojeniu się cięcia, oparzenia lub innego obszaru zranionej tkanki. W ramach procesu gojenia wyspecjalizowane komórki zwane fibroblastami w przyległych obszarach skóry wytwarzają włóknistą tkankę łączną zbudowaną z kolagenu. Wiązki tworzone przez te białawe, raczej nieelastyczne włókna stanowią większą część tkanki bliznowatej. Chociaż tkanki bliznowate posiadają sieć małych naczyń włosowatych i są w ten sposób zaopatrywane w krew, brakuje im gruczołów tłuszczowych i tkanki elastycznej, które normalnie chronią skórę przed podrażnieniami; w związku z tym często są one lekko bolesne lub swędzące.

Niekiedy blizna staje się nadmiernie grubą i włóknistą, guzowatą naroślą zwaną keloidem (q.v.), która rozciąga się poza pierwotne granice rany. Inną, mniej poważną formą nadmiernego bliznowacenia jest blizna przerostowa, w której blizna rozrasta się nadmiernie, ale pozostaje zamknięta w granicach rany. Keloidy i blizny przerostowe są najbardziej dokuczliwe, gdy powstają w wyniku poważnych oparzeń i obejmują duże powierzchnie skóry; mogą one ograniczać ruchy danej osoby, zwłaszcza w okolicy stawów. Wszystkie blizny, ale szczególnie te powstałe w wyniku nieułatwionego gojenia się oparzeń III stopnia, są również podatne na zmiany złośliwe.

Leczenie poważnych lub widocznych blizn jest uważane przez chirurgów plastycznych za jeden z ich najważniejszych problemów. Dermabrazja, czyli ścieranie skóry w sposób kontrolowany, może być stosowana do usuwania nieestetycznych blizn, które powstały w wyniku operacji lub trądziku. Małym bliznom najlepiej zapobiegać, nie dopuszczając do tworzenia się strupów na ranie poprzez stosowanie bandaży nieprzywierających. Blizny pozostawione po strupach tworzą wgłębienia w skórze.

.