„CIA planowała desant amfibijny na Playa Girón na Kubie od miesięcy. Samoloty szpiegowskie wykonały dziesiątki zdjęć lotniczych miejsca lądowania, ale w jakiś sposób oficerowie CIA przeoczyli główną przeszkodę – przybrzeżne połacie ostrego jak brzytwa koralowca.
„Zdjęcia lotnicze pokazywały coś w wodzie, ale eksperci CIA tłumaczyli to jako wodorosty” – mówi Rasenberger.
Reklama
Plan zakładał, że 1500 wspieranych przez CIA kubańskich bojowników prześlizgnie się po cichu na plażę przed świtem, wyładuje zapasy ze statków wsparcia i ustanowi przyczółek, zanim jeszcze armia Castro się obudzi. Ale koral wprowadził chaos, zatapiając niektóre jednostki desantowe i spowalniając desant amfibijny.
„Do czasu pojawienia się pierwszego światła wszyscy ci ludzie mieli być na plaży, a statki wsparcia poza zasięgiem wzroku”, mówi Rasenberger. „Cała sprawa została całkowicie spieprzona.”
Siły powietrzne Castro, wciąż nietknięte po odwołanym przez Kennedy’ego ataku lotniczym, ostrzelały siły inwazyjne, jakby to był trening dla celów, nie tylko zabijając ludzi, ale zatapiając dwa z ich statków zaopatrzeniowych i wysyłając resztę uciekającą na wody międzynarodowe.
„Rezultat był taki, że całe zaopatrzenie dla tych 1500 ludzi zostało zabrane”, mówi Rasenberger. „Środki medyczne, broń, pojazdy. Wszystko, czego potrzebowali, aby przetrwać na plaży, zniknęło.”
There Was No Spontaneous Cuban Uprising
Nie wiadomo dokładnie, co CIA miało nadzieję się wydarzyć po tym, jak wygnani kubańscy bojownicy zabezpieczyli przyczółek na Playa Girón, ale jednym z politycznych założeń było to, że gdy wieści o inwazji dotrą do Hawany, zainspiruje to spontaniczne powstanie podziemnych wrogów Castro.
„Tak się nie stało”, mówi Rasenberger. „Do wiosny 1961 roku wszyscy antycastrowscy Kubańczycy albo opuścili kraj, albo siedzieli w więzieniach na Kubie.”
W tym momencie ci, którzy przeżyli nieudany desant na plażę, zostali przygwożdżeni na Playa Girón, podczas gdy armia Castro zamknęła się na okolicznych bagnach. Żadni kontrrewolucjoniści nie mieli zamiaru wychodzić z ukrycia, by ich uratować, zakładając, że byliby w stanie przekroczyć bagna. Ale ci, którzy przeżyli, wciąż mogli liczyć na swoich zwolenników z CIA, prawda?
Strefa czasowa zrujnowała akcję ratunkową
W tym momencie CIA i Marynarka Wojenna USA błagały Kennedy’ego o wysłanie myśliwców Sił Powietrznych USA, by zestrzeliły samoloty Castro i oczyściły drogę zaopatrzenia dla przygwożdżonych żołnierzy. Kennedy odrzucił pomysł bezpośrednich ataków amerykańskich samolotów, ale w końcu zezwolił na godzinną osłonę przez sześć nieoznakowanych amerykańskich odrzutowców Skyhawk z U.S.S. Essex, lotniskowca patrolującego w pobliżu.
Skyhawki nie miały bezpośrednio atakować samolotów Castro, ale miały zapewnić osłonę obronną dla bombowców B-26 lecących z Happy Valley. Jak się okazało, tym razem B-26 nie były pilotowane przez kubańskich wygnańców, lecz przez amerykańskich lotników z Alabamy, którzy przebywali w Nikaragui jako szkoleniowcy.
„To, co stało się potem, było naprawdę dziwne. Doszło do pomyłki czasowej” – mówi Rasenberger. Ustalono godzinę 6:30 czasu wschodniego, ale z jakiegoś powodu B-26 wystartowały godzinę wcześniej. Odrzutowce natychmiast poleciały za nimi, ale nie zdołały dotrzeć do obszaru inwazji na czas, aby zapewnić ochronę.
Kiedy B-26 z amerykańskim napędem przeleciały nad Kubą, spodziewając się, że będą je ochraniać odrzutowce Marynarki Wojennej, zostały same. Dwa odrzutowce zostały zestrzelone, a czterech amerykańskich pilotów zginęło. Castro odzyskał jedno z ciał i zachował je jako dowód na udział Ameryki w nieudanym spisku. Siedemdziesiąt pięć procent członków Brygady 2506 trafiło do kubańskich więzień. Zostali uwolnieni w 1962 roku w zamian za 53 miliony dolarów w żywności i lekach.
HowStuffWorks może zarobić niewielką prowizję z linków partnerskich w tym artykule.
Reklama
.
Dodaj komentarz